Θέλω με τις λέξεις που γράφω στο κείμενο αυτό να ευχαριστήσω όλους τους συναδέλφους αλλά και τους φίλους που επικοινώνησαν μαζί μου σήμερα εκφράζοντας την ανησυχία τους αλλά και την ανυπομονησία τους για την γέννηση του παιδιού μου. Βλέπετε η απουσία μου από το ΚΟΥΣ ΚΟΥΣ σκόρπισε ανησυχία… κάτι που το βρίσκω απολύτως λογικό.
Θέλω λοιπόν να σας πω ότι είμαστε στην 36η εβδομάδα και πώς σε περίπου έναν μήνα από τώρα πρώτα ο θεός θα γεννήσουμε. Σήμερα όντως απουσίαζα διότι πονούσα πολύ από την επέμβαση στην οποία και υπεβλήθηκα το Σάββατό το πρωί στα δόντια μου. Αφήστε που το πρήξιμο δεν υποχώρησε καθόλου και είμαι σαν μεταλλαγμένος. Λες και έφαγα μανιτάρια άγνωστης προέλευσης και πρήστηκα. Σας λέω ειλικρινά… δεν με αναγνωρίζω. Ο γιατρός μου είπε ότι θα χρειαστώ δύο μέρες ακόμη για να επανέλθω. Το ελπίζω αν και αυτό
είναι το τελευταίο που με απασχολεί. Ο πόνος είναι κάτι που υποφέρεται αλλά κάποια στιγμή τα νεύρα σου σπάνε. Και όλα αυτά εξαιτίας μιας οδοντιάτρου που αποφάσισε να πειραματιστεί με τα δόντια μου. Τώρα θα μου πείτε… Τόσος κόσμος καθημερινά υποφέρει από male practice (ιατρικά λάθη)…Ε λοιπόν σήμερα είμαι κι εγώ ένας από εσάς. Εύχομαι οι μέρες να περάσουν και να επιστρέψω στις υποχρεώσεις μου. Όσο για την γυναίκα
μου; Φουσκώνει και το απολαμβάνει. Άλλωστε είναι η μοναδική φορά στη ζωή της που είδε το αδύνατο κορμί της να αλλάζει. Το σημαντικότερο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να είναι ήρεμη. Και νομίζω ότι τα καταφέρνω. Δεν ήξερα ποτέ ότι θα είχα τόση υπομονή μέσα μου. Αλλά όσοι έχουν παιδιά με καταλαβαίνουν… Είναι μαγικό αυτό που ζω. Και θέλω να
ευχαριστήσω τον Θεό για το δώρο του και την γυναίκα μου γιατί με τίμησε που επέλεξε να γίνω ο πατέρας του παιδιού μας. Νιώθω ευλογημένος και την ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ