Γράφω ακούγοντας παράλληλα το νέο της Cd. Και Θεωρώ ότι το τραγούδι <<Έχω ακόμη πολλά>> είναι γραμμένο από τον Μουκίδη για εκείνη. <<Και δε μετανιώνω γι αυτά που χω δώσει γιατί έχω ακόμα πολλά>>. Εμπνευσμένο. Πονεμένο. Δημιουργικό. Γιατί μετά από κάθε αντίο μετά από κάθε χωρισμό, πονάς… πληγώνεσαι αλλά στο τέλος διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει αδιέξοδο.
Αλλά μια νέα αρχή. Άλλωστε αυτός που δίνει σε μια σχέση περισσότερα είναι και αυτός που έχει να δώσει…και το τραγούδι λέει πολλά. Ακουμπά στην ψυχή μας. Κι αυτό διότι πολλοί και πολλές έχουμε ένα τέτοιο κεφάλαιο στη ζωή μας. Ένα πονεμένο κεφάλαιο. Ίσως το τελευταίο στο προσωπικό ερωτικό μυθιστόρημα του καθενός. Η Νατάσσα καιρό τώρα έχει βάλει την σφραγίδα της στο ελληνικό πεντάγραμμο. Είναι η ευγενική της παρουσία σε συνδυασμό με την μαγκιά της κλασικής ρεμπέτισσας που διεκδικεί, είναι η χροιά της, η ποιότητά της ως άνθρωπος… είναι όλα αυτά και πολλά ακόμη. Η γυναίκα μπορεί να <<έπιασε>> τα 40 όμως αυτά που έχει ζήσει δε μπορείς να τα μετρήσεις σε μήνες μέρες ώρες. Φτάνει ένα δικό της βλέμμα την ώρα που τραγουδάει
για να καταλάβεις πολλά…Για μένα η Θεοδωρίδου αποτελεί την συνέχεια των μεγάλων ελληνίδων τραγουδιστριών. Όπως η Μοσχολιού η Δούκισσα η Πίτσα Παπαδοπούλου, η Ελένη Βιτάλη. Δεν είμαι μουσικός. Είμαι όπως δημοσιογράφος με σπουδές μουσικής. Και μπορεί για κάποιους η αναγωγή αυτή… η σύγκριση να συνιστά ιεροσυλία …για μένα όμως είναι μια πραγματικότητα. Διεκδικεί με αξιώσεις μια θέση στο πάνθεον των ερμηνευτών που ζουν μέσα στην καρδιά μας. Και ξέρετε γιατί; Διότι τραγουδά στην καρδιά μας. Και πιστέψτε με σε αυτές τις εποχές το να μπορείς να ταξιδεύσεις στο παρελθόν σου με νότες, όσο κι αν σε πληγώνει αυτό, σε ανακουφίζει . Κάθεσαι και πίνεις καφέ με φίλους σκέφτεσαι και ξαφνικά γελάς, πονάς, θυμάσαι. Διαπιστώνεις ότι κι εσύ έχεις ζήσει. Πολλά ή λίγα; Φαίνεται στον τρόπο που συμπεριφέρεσαι. Έχεις ζήσει την απόρριψή, το πάθος, τις κομμένες ανάσες από ανυπομονησία, τον έρωτα, τον χωρισμό…Και το όχημα είναι η φωνή της Νατάσσας. Και γι αυτό την ευχαριστούμε όλοι… Διότι μερικές εικόνες παραστάσεις και στιγμές στη ζωή δε λησμονιούνται… Όπως και η φωνή της…