Γνώριζα απο την πρώτη στιγμή την κατάσταση του αγαπημένου μου ηθοποιού. Ενός ανθρώπου που με την παρουσία τρου σφράγισε την εποχή της Βιντεοκασέτας στη χώρα και με τον θάνατο του, αισθάνομαι πώς πέθανε μαζί του και η δεκαετία του 80.
Αυτη τη δεκαετία που με βρήκε στο τέλος της στην πιό όμορφη εποχή μου. Σε αυτη της προεφηβείας μου. Κάθε φορά που η μάνα μου μαζί με τον αδερφό μου μας πήγαινε στο σινεμά για να δούμε τις κωμωδίες του, έφευγα χαρούμενος. Ευτυχισμένος. Γελούσα με την ψυχή μου.
Και τώρα θλίβομαι πολύ. Στεναχωριέμαι. Και το γράφω και το μοιράζομαι μαζί σας για έναν λόγο. Διότι θεωρώ πώς ο άνθρωπος αυτός έφυγε πολύ νωρίς…
Όπως έγραψα παραπάνω… απο την πρώτη ημέρα της εισαγωγής του στον Άγιο Σάββα γνώριζα όλες τις λεπτομέρειες. Δεν μπήκα στη διαδικασία να “απλώσω” το ρεπορτάζ μου καθώς θεωρούσα ότι θα τα καταφέρει. Δυστυχώς δεν άντεξε.
Τώρα λοιπόν που δεν είναι πια ανάμεσά μας… έχω κάθε λόγο να μοιραστώ μαζί σας την αλήθεια. Η αλήθεια είναι πώς ο Στάθης όταν μπήκε στο Νοσοκομείο ήταν σε πολύ κρίσιμη κατάσταση. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν πολλα. Άλλωστε γιθατροί είναι. Δεν είναι Θεοί.
Το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν Βιοψία στον Όγκο. Ωστόσο και παρά τις συνεχείς εξετάσεις αδυνατούσαν να προσδιορίσουν και να εντοπίσουν το σημείο απ΄όπου ξεκίνησε ο Καρκίνος. Οι Γιατροί σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές έστειλαν δείγμα και στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, προκειμένου να πάρουν μια δεύτερη άποψη. Όμως κι απο εκεί δεν υπήρχε απάντηση. Όσο περνούσε ο καιρός τα ζωτικά όργανά του παραδιδόταν στις μεταστάσεις. Ειδικά την τελευταία εβδομάδα… οι λειτουργοί του Ιπποκράτη είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά…
Μάλιστα κάποιοι έλεγαν πώς η ζωή του ανήκει πλεόν στον Θεό.
Στον Θεό που σήμερα τον πήρε μαζί του. Ο Στάθης Ψάλτης έφυγε απο κοντα μας… και κατα κάποιο τρόπο ξεκουράστηκε. Βγήκε απο μια άνιση μάχη με τον Καρκίνο… πληγωμένος και νεκρός… αλλά στις καρδιές μας θα είναι πάντα εκείνο το χορτάτο αλάνι του Κινηματογράφου και της τηλεόρασης που αγαπήσαμε…
Καλό ταξίδι ρε αλάνι…