Ο Αλέξανδρος Βέλιος δεν αποφάσισε την ευθανασία όταν έμαθε πως πάσχει από καρκίνο που δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί. Όπως μου είπε ο ίδιος, ήταν μια απόφαση που είχε πάρει πολλά χρόνια πριν. Δεν ήθελε να δει τον εαυτό του να φθείρεται από κάποια ασθένεια και να αλλοιώνεται η εικόνα του τόσο στα δικά του μάτια, όσο και των δικών του ανθρώπων.
Απλά ο καρκίνος τον οδήγησε στο να υλοποιήσει αυτή του την απόφαση. Θα είχε φύγει για την Ελβετία, όπου είχε συζητήσει για να κάνει ευθανασία στη Ζυρίχη. Είχε εξασφαλίσει και το οικονομικό κόστος. Εξ’ άλλου είχε ταξιδέψει ως εκεί μαζί με έναν στενό του φίλο, παλιό δημοσιογράφο και τα είχε συμφωνήσει. Όπως αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος, δεν το απέφυγε γιατί δεν είχε το κουράγιο να το κάνει. Απλά εάν θα έκανε κάτι τέτοιο, κατόπιν θα ακολουθούσε καύση και θα επέστρεφε στην Ελλάδα η στάχτη του.
Όμως, όπως μου εκμυστηρεύθηκε, οι ειδικοί που προετοίμαζαν τη μικρή του κόρη γι’ αυτή του την πράξη, του είπαν πως είναι καλύτερα για το παιδί να γίνει κανονική ταφή του Αλέξανδρου. Θεωρούσαν σημαντικό να υπάρχει μνήμα που θα είναι θαμμένος ο πατέρας της και θα μπορεί να τον επισκέπτεται και να του ανάβει ένα κερί. Έτσι έκανε πίσω για την περίπτωση της Ελβετίας και άρχισε να αναζητά τον τρόπο που θα έκανε την ευθανασία στην Ελλάδα. Επειδή ήξερε πως εδώ απαγορεύεται κάτι τέτοιο και κινδύνευαν δικά του πρόσωπα να διωχθούν, προσπαθούσε να τα κρατήσει όσο πιο μακριά γίνονταν από την όλη προετοιμασία του θανάτου του.
Ένας εκ των στενών φίλων του νεκρού, που θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του λέει στο blog μας » Θυμάμαι το Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου που ξαναπήγα στο νοσοκομείο για να αλλάξει την ανακοίνωση του θανάτου του, επειδή την προηγούμενη που μου είχε δώσει την Παρασκευή τη θεωρούσε φλύαρη, βρισκόταν στο δωμάτιο η σύζυγός του η οποία μας άκουγε που τη διαβάζαμε για να μη γίνει κανένα λάθος στην αντιγραφή που θα έκανα για να την περάσω στον υπολογιστή και με μάτια βουρκωμένα μου είπε: «Δεν μπορώ να σας καταλάβω. Είναι τρελά αυτά που κάνετε. Δεν μπορώ να τα καταλάβω» και προχώρησε να βγει από το δωμάτιο, για να της απαντήσει ο Αλέξανδρος: «Μη ασχολείσαι μαζί μας, εμείς είμαστε επαγγελματίες και τα βλέπουμε αλλιώς τα πράγματα».
Σήμερα η Νάντια μου είπε στο τηλέφωνο που μιλήσαμε χθες κι ενώ είχε πάει για να καταθέσει στο ανθρωποκτονιών ότι τους εξήγησε πως ο Αλέξανδρος έκανε κάτι που το προετοίμαζε επιμελώς καιρό τώρα και δεν χρειάζεται να κάνουν καμία εκταφή, ούτε να εμπλέξουν κανένα. Είναι μάλιστα ντροπή στη μνήμη του να γίνει κάτι από τα δύο. Επίσης μου είπε με αγανάκτηση, πως δημοσιογράφοι και αρχές δεν την έχουν αφήσει ήσυχη, ώστε να θρηνήσει τον άνθρωπό της που έχασε και να φροντίσει το παιδί της που αντιμετωπίζει σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα. Με παρακάλεσε να μεταφέρω στα ΜΜΕ να σεβαστούν τον πόνο της και την επιθυμία της να μη θέλει να μιλήσει σε κανένα Μέσο Ενημέρωσης και να την αφήσουν ήσυχη.
Τα πρόσωπα που επέλεξε ο Αλέξανδρος να επικοινωνήσουν την απόφασή του για ευθανασία ήμασταν τέσσερις δημοσιογράφοι. Εγώ, ο Δημήτρης Ρυζούλης από την εφημερίδα Δημοκρατία, ο Πάνος Μαυρίδης και ο Δημήτρης Αλικάκος. Την Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου μας είχε καλέσει και τους 4 στο δωμάτιό του στο νοσοκομείο για να κάνουμε μια σύσκεψη και να μας αποχαιρετήσει πριν προχωρήσει στην ευθανασία. Ήθελε να γνωριστούμε μεταξύ μας και όπως μου είπε να ανταλλάξουμε τηλέφωνα για να συνεχίσουμε ενωμένοι από κει και πέρα αυτό που είχε βάλει ως στόχο, να γίνει κάποτε νόμος η ευθανασία στην Ελλάδα. Σ’ εκείνη τη συνάντηση δεν παρευρέθηκε ο Αλικάκος. Θέλησε να αυτονομηθεί και δράσει ανεξάρτητα, όπως και έκανε και δημιούργησε έναν θόρυβο γύρω από το θάνατο του Αλέξανδρου ο οποίος προκάλεσε την παρέμβαση του εισαγγελέα και αμέσως μετά φρόντισε να κάνει αναδίπλωση και να τα μαζέψει όλα όσα έγραψε αλλά το κακό είχε γίνει και άρχισαν οι κλήσεις από την ασφάλεια σε πρόσωπα όπως η γυναίκα του συγχωρεμένου, που θα έπρεπε να έχουν μείνει μακριά από τέτοιες περιπέτειες αφού ήταν απλοί παρατηρητές μιας απόφασης που είχε πάρει ο Αλέξανδρος, την οποία δεν μπορούσε να σταματήσει κανείς.