Είναι τρομερό. Το έβλεπα και το ξαναβλεπα το πλάνο απο το Ρίο και προβληματιζόμουν. Σκιαζόμουν ρε αδερφέ. Απο τη μία έλεγα: » Α ρε Πάλλη… που είναι τα μεγαλεία… τα κόκκινα χαλιά… οι σαβούρντες στο πάτωμα με πέντε φύλακες γύρω σου…». Πλέον μόνη χειροκροτούσε ωσάν κορασίδα, τον εκάστοτε Έλληνα Ολυμπιονίκη, που επέστρεφε στο Ολυμπιακό χωριό.
Κι απο την άλλη… σκεφτόμουν. » Α ρε Φάνη. Μοιάζεις περισσοτερο στον Τρύφωνα Σαμαρά παρά στην πολιτικό που γνώρισα στα εφηβικά χρόνια μου». Και κάπως έτσι γκρεμίστηκαν τα όνειρά μου. Έφυγαν … και χάθηκαν μακριά. Στην χώρα την άλλη. Εκεί που ακόμη και η Φάννη Πάλλη… έγινε Φάνη… Άλλη.
Τόσες πλαστικές μαζί; Δείξε λίγο έλεος…