Ήταν κοινό μυστικό. Και αν ανατρέξει κανείς σε παλιότερα ρεπορτάζ και αναρτήσεις μου θα το είχε καταλάβει. Θα είχε καταλάβει ότι ο ξαφνικός θάνατος του Mega δεν ήταν και τόσο ξαφνικός αλλά το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Και είναι λογικό. Με τις τράπεζες να έχουν πάρει τον έλεγχο και τους μετόχους να μην μπορούν να βρουν κοινή γραμμή… ήταν θέμα χρόνου το τέλος.
Τι σημαίνει όμως αυτό το τέλος. Και να ταν το μοναδικό. Είναι το ίδιο τέλος… με αυτό του Κωστόπουλου… του Λυμπέρη, το ίδιο τέλος με μικρότερα μαγαζιά που δεν έχουν την ίδια αίγλη και το ίδιο brand awareness που έχει το Mega και κλείνουν μέρα παρά μέρα στην περιφέρεια αλλά και σε μεγάλα αστικά κέντρα.
Σημαίνει απολύσεις. Σημαίνει εκκαθάριση . Σημαίνει παράλληλα φόβος για συναδέλφους που είναι σε άλλα μαγαζιά και βλέπουν να υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ποιοτική προσφορά απ’ ότι ζήτηση.
Σημαίνει μετακινήσεις. Και το σημαντικότερο; Μεγαλώνει η λίστα των απολυμένων στην Ένωση συντακτών. Σημαίνει και κάτι άλλο. Ότι μετά το σημερινό διοικητικό συμβούλιο που κατέληξε σε αδιέξοδο η όποια ελπίδα να διατηρηθεί το σχήμα αλλά με άλλο λογότυπο μετά την πτώχευση απομακρύνεται.
Σε μια τόσο ζοφερή εποχή, με το μέλλον της δουλειάς μας αβέβαιο, ειλικρινά τρομάζω για την επόμενη μέρα όλων…
Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου στους συναδέλφους του Mega με τους οποίους έχω περάσει πολλά μαζί, όταν δούλευα στα λημέρια τους… να βρουν την άκρη τους.
Γιατί στο τέλος αυτοί που την πληρώνουν είναι αυτοί που είναι καλοί στην δουλειά τους. Να το θυμόσαστε αυτό… Η αναξιοκρατία δεν υπάρχει μόνο στην κρατική μηχανή. Υπάρχει κυρίως στην πιάτσα μας…