Γιατί παιδιά αυτή είναι η αλήθεια. Πίσω από τις επιτυχίες την εικόνα και τα γεμάτα μαγαζιά, πίσω από τα ταμεία και τους τζίρους, τις επώνυμες παρέες και την φαινομενικά δοσμένη ιδανική ζωή ο Παντελής δεν ήταν κομμάτι του συστήματος. Ένας προποτζής ήταν με τις αδυναμίες του και ένα στοιχείο που θεωρείτο απαγορευτικό για το σύστημα. Αυτό το σύστημα που κράζω εδώ και χρόνια και είμαι συνειδητά έξω από αυτό. Με κόστος αλλά κλαϊν μαϊν που λέμε και στα Βόρεια.
Ο Παντελής ήταν αγαθός. Ήθελε πέρα από τους φίλους του και μια γυναίκα να νοιάζεται πραγματικά και να τον φροντίζει να ζει απλά. Δεν τον ενδιέφερε αν τον δάγκωναν, αν τον έκραζαν οι αυτόκλητοι αυλικοί του, οι συνάδελφοι του. Συνάδελφοι που ξεχείλισαν από υποκρισία γράφοντας στα social media ύμνους για τον καλλιτέχνη που έκραζαν. Κάποιοι και μια μέρα πριν το τροχαίο που του στοίχισε την ζωή. Και πως αλλιώς; Πώς θα φανούν; Πώς θα τους δείξει η τηλεόραση; Πώς θα πάρουν like; Σε αυτή την δικτατορία της υποκρισίας αυτό το τυπάκι που χάριζε τραγούδια ήταν κόντρα σε πολλά κέντρα εξουσίας της μουσικής.
Πώς άλλοι συνθέτες και δημιουργοί θα μπορούσαν να πουλήσουν ακριβά κάτι όταν ο Παντέλος χάριζε; Έλα ντέ.
Και μετά από την είδηση του θανάτου του, ακόμη και αυτοί που τον έκραζαν… όσο ήταν εν ζωή πένθησαν. Το έκαναν και το πίστευαν; Το έκαναν για να το κάνουν; Σημασία έχει πως το μεγαλείο αυτού του παιδιού που έδειχνε να ζει την ζωή του σε fast forward υποχρέωσε πολύ κόσμο να μιλήσει δημόσια και με στεναχώρια για τον χαμό του…
Αν αυτό δεν είναι μεγαλείο, τότε τι είναι;