Με ένα κείμενο συγκλονιστικό μια θαυμάστρια του που τον ήξερε και προσωπικά «λύγισε» τους φίλους στα προφίλ των γονιών του όπου και δημοσίευσε το παρακάτω κείμενο:«Άκουσα το μπάμ.Άρχιζε να σκοτεινιάζει. Τι γίνεται;. Για δευτερόλεπτα δεν ένιωθα τίποτα,μέχρι που είδα τα αίματα.Οι πόνοι άρχισαν. Πονάω.Πονάω πολύ. Μαμά,που είσαι; Σε χρειάζομαι. Μαμά,σε βλέπω. Απόλυτο σκοτάδι,μονο.Είμαι μεγάλος άντρας πια,αλλά φοβάμαι. Μπαμπά,που είσαι; Έλα. Θα το αντιμετωπίσουμε και αυτό το πρόβλημα μαζί. Το σώμα μου εγκαταλείπει. Κλείνουν τελείως τα μάτια μου. Προσπαθώ να τα ανοίξω,να φωνάξω τίποτα.Μα γιατί; Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα βλέφαρα μου,κλείνουν. Εχω ανάγκη να κοιμηθώ.-Ώρες μετά- Σηκώνομαι,αφαιρώντας το σεντόνι πάνω μου. Που είναι όλοι; Γιατί τόσο κρύο; Πρέπει να πάω σπίτι. Έχω πρεμιέρα απόψε. Πρέπει να ετοιμαστώ. Περνάω τον δρόμο στα αριστερά μου μαγαζιά με ηλεκτρονικά. Το πρόσωπο μου στις οθόνες των τηλεοράσεων. Γιατι φοράω λευκά; Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ για το σπίτι. Αντίκρισα τους γονείς μου και τα αδέρφια μου,ντυμένοι κατάμαυρα. Γιατί; Γιατί κρατάνε φωτογραφιες μου; Γιατί κλαίνε; Μήπως εξαφανίστηκα; Μήπως πέθανα; Μαμά,μαμά με ακούς; Εδώ είμαι. Μην κλαις,σε παρακαλώ. Κάθε φορά που σε βλέπω έτσι λυγίζω. Μπαμπά,με ακούς; Γιατί δεν με ακούτε; Σας μιλάω. Πήγα στο δωμάτιο μου να ντυθώ,για το αποψινό. Όταν έφτασα έξω,είδα ότι ήταν κλειστό. Μα γιατί; Άνοιξα και μπήκα μεσα. Τραγούδια μου έπαιζαν. Πρόσωπα κομματιασμένα, κλαίγοντας. Φωνάζοντας το όνομα μου. Μα εδώ είμαι. Οχι,γαμώτο. Οχι. -18.02.16-
Τοποθετούν έναν κύριο,στο φέρετρο. Μα αυτός μου μοιάζει. Το σώμα μου. Αυτός ειμαι εγώ. Εξω απο την εκκλησία. Κόσμος πολύς. Ξαφνικά όλοι με αγαπούν. Μα έτσι είναι. Κρίμα. Σας αγαπώ φίλοι,μου. Μην με ξεχάσετε. Αντίο.»
#Παντελής_Παντελίδης