Δυστυχώς ένα παιδί 20 ετών δεν είναι πλέον ανάμεσά μας. Δεν έτυχε να τον γνωρίσω. Όμως μετά από την πρωτοβουλία μου να γράψω πριν από δυο μέρες για το περιστατικό δέχτηκα πολλά μηνύματα κυρίως αγάπης και σεβασμού από φίλους και συμφοιτητές του από το Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Όλοι μου περιέγραψαν έναν άνθρωπο χαρούμενο, με μεγάλα όνειρα και προσδοκίες. Έναν άνθρωπο ξεχωριστό με αγάπη για τη ζωή, τρέλα για το τραγούδι, δίψα για εμπειρίες και πολύ μεγάλη αγάπη στη μητέρα του.
Και μπορεί στον φάκελο του νεαρού Ραφαήλ να υπάρχει ο διακριτικός τίτλος αυτοκτονία, όμως κανείς δε μπορεί να πιστέψει πώς ένας τέτοιος άνθρωπος θα είχε τη δύναμη να δώσει από μόνος του τέλος στη ζωή του. Μια ζωή που λάτρευε.
Δυστυχώς για τις αρχές το θέμα πάει να μπεί στις καλένδες. Στο αρχείο. Όμως κάποια μηνύματα φίλων του… με οδήγησαν στην απόφαση να γράψω το όνομά του και να ζητήσω κι εγώ από την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της σωστά. Να βοηθήσει τη μάνα που έμεινε πίσω, κλεισμένη μέσα σε ένα δωμάτιο να προσπαθεί να μάθει την αλήθεια. Μια μάνα που μιλάει με γείτονες ψάχνει την αιτία του κακού και είναι πεπεισμένη ότι το παιδί της δεν είναι αυτόχειρας.
Μέσα από την καρδιά μου εύχομαι κουράγιο και δύναμη στη μάνα και καλό παράδεισο σε αυτόν τον άγγελο με τα μπλέ εκφραστικά μάτια που δεν πρόλαβε να ζήσει…
