Την ιστορία του Ελληνικού τραγουδιού την έχουν γράψει κορυφαίες προσωπικότητες. Δημιουργοί με πηγαίο ταλέντο… τραγουδιστές με τεράστιες φωνές. Τα τελευταία χρόνια ωστόσο το βασικότερο στοιχείο… για μια μελωδική στιγμή που μένει… αυτό της φωνής τείνει να εκλείψει. Είναι αυτό που λέμε είδος προς εξαφάνιση. Κάτι σαν τις παρθένες και τους παρθένους εν έτει 2015.
Σημαντικό ρόλο σε αυτή την κακή εξέλιξη έπαιξε η τρομακτική έλλειψη ποιότητας από το 1992 και εντεύθεν, η τεράστια πτώση της δισκογραφίας σε όλα τα επίπεδα, η επικράτηση της κουνιστής κλίκας, των λαμόγιων και των κάθε λογής μέτριων μουσικών μαέστρων ατζέντηδων πρώην στελεχών δισκογραφικών που δημιούργησαν ένα νέο «τρύπιο από παντού» μουσικό περιβάλλον.
Σε αυτό βεβαίως τεράστια ευθύνη έχουμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι που αναδεικνύαμε, χωρίς να υπολογίζουμε το κόστος αλλά με μοναδικό σκοπό την ακροαματικότητα, μέτριους ανθρώπους που δεν ορρωδούσαν προ ουδενός για να φανούν. Σκότωναν και τη μάνα τους, όπως λέμε στην νεοελληνική αργκό.
Ειδικά στις γυναίκες και δη στις λαϊκές… η μοναδική που κρατά ακόμη με την ιδιαίτερη φωνή και το χρώμα αυτής… είναι η Νατάσα Θεοδωρίδου. Μια καλλιτέχνης πραγματική που πάνω στην πίστα μεταμορφώνεται. Σε ταξιδεύει παρά το γεγονός ότι μένει ακούνητη.
Μεγάλη μαγκιά. Στα «χνάρια» της βαδίζει με συστολή και υπευθυνότητα ένα άλλο νεαρό κορίτσι που τολμά να δοκιμαστεί σε ζόρικα μονοπάτια. Η τελευταία συνεργασία της με τον Γιώργο Θεοφάνους ανεβάζουν την Στέλλα Καλλή σε άλλο επίπεδο. Πολύ πιο ποιοτικό… απαιτητικό που μοιραία σβήνει τα «βαρελότα του Φοίβου» στην αρχή της καριέρας της.
Αυτές οι δυο γυναίκες θα μοιραστούν τη σκηνή στο Vox. Σε μια συνεργασία που μπορεί να εξελιχυεί ώς η καλύτερη του φετινού χειμώνα καθώς ροσφέρει πινελιές ποιότητας στη διασκέδαση μας. Πινελιές που χρειαζόμαστε τόσο πολύ… Στιγμές που ίσως μας βοηθήσουν να αναθεωρήσουμε πολλά. Τόσα που στο τέλος θα μας βοηθήσουμε να ανατρέψουμε την δικτατορία των μέτριων που μας καταδυναστεύει.
Γιατί φωνές υπάρχουν…