Είναι μια γυναίκα που σέβομαι και εκτιμώ πολύ. Όχι γιατί μου έκανε κάποια χάρη… αλλά επειδή είχα την τύχη κάποτε να συνεργαστώ μαζί της στον Πρωϊνο καφέ και κατάλαβα την διαφορά του Επαγγελματία με τον παπατζή.
Γιατί παπατζήδες μάγειρες και πιο συγκεκριμένα τηλεμάγειρες υπάρχουν πάρα πολλοί.
Άνθρωποι ωστόσο με αξιοπρέπεια, ενέργεια και δημιουργικό μυαλό… ελάχιστοι.
Η Μαρία Λόη επέστρεψε στην Αμερική διότι σιχάθηκε τις κλίκες στην Ελλάδα. Αυτές που διαφεντεύουν την πιάτσα μας χρόνια τώρα.
Αυτές που χρόνια τώρα έχουν αναδείξει και συνεχίζουν να αναδεικνύουν ξανθιές γλάστρες του τίποτα και «αγοράκια» που εξυπηρετούν κάθε λογής ανάγκη και επιθυμία.
Η Μαρία εξαφανίστηκε από την εγχώρια πιάτσα αλλά δυστυχώς για κάποιους δεν χάθηκε. Επέστρεψε στην Αμερική όπου σε λίγες μέρες ανοίγει ένα καταπληκτικό μαγαζί στην καρδιά του Μανχάταν-προς απογοήτευση πολλών- με ελληνικές νοστιμιές ενώ το βιβλίο της, είναι μεταξύ των 3 πρώτων σε πωλήσεις σε όλη την Αμερική. Η σειρά με ζυμαρικά ήδη που υπογράφει σαρώνει στα Σουπερμάρκετ, ενώ σε λίγες μέρες στο Σικάγο παρουσιάζει 3 σειρές με κουζινικα είδη και αυτά με την υπογραφή της.
Ναι. Σήμερα μεροληπτώ για την Μαρία. Και το κάνω διότι θεωρώ υποχρέωση μου σε εποχή τόσο γκρίζα και σε μια προοπτική ανύπαρκτη σε πολλές επαγγελματικές ομάδες η Μαρία είναι η εξαίρεση στον κανόνα.
Άλλωστε σε λίγες μέρες οι New York Times αφιερώνουν «σαλόνι» στην Ελληνίδα που έχει μάθει τους Αμερικανούς να τρώνε Ελληνικά. Μαγκιά σου Μαράκι. Μαγκιά σου
