Καταλαβαίνω ότι πρόκειται για πρεμιέρα. Καταλαβαίνω επίσης πώς το άγχος κυριεύει τους καλλιτέχνες πόσο μάλλον όταν αυτοί έχουν εσφαλμένα πολιτικοποιηθεί με αποτέλεσμα μια μεγάλη μερίδα του κόσμου να τους έχει γυρίσει την πλάτη.
Καταλαβαίνω επίσης ότι λίγα μέτρα πιο κάτω, ο Καρράς, ο Ρόκκος και οι άλλοι πηγαίνουν τρένο με 1600 ρεζερβέ τη μέρα και η προσπάθεια για τον Νότη και την Πέγκυ- που κάποτε πέρασαν από το Έναστρον αλλά δεν στέριωσαν- γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Για να μην μιλήσουμε και για τον Βέρτη που πάει σφαίρα….
Όλα τα παραπάνω δημιουργούν άγχος και ένταση. Τόσο μεγάλη που οδήγησαν τον Σφακιανάκη από το μικρόφωνο να τα χώσει όχι μια αλλά τουλάχιστον τέσσερις φορές για το μικρόφωνό του στον ηχολήπτη… από το μικρόφωνό του. Πάνω στην πίστα. Τραγικό!
Κι εγώ ρωτάω. Δεν βγήκα να διασκεδάσω; Τι βγήκα δηλαδή να κάνω; Σεμινάρια ηχοληψίας;
Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν ικανοποιητική για ένα μαγαζί 800άρι. Μικρό για τα ονόματα που φέρουν οι καλλιτέχνες. Ονόματα που δεν συγκράτησαν τα νευράκια τους στην πίστα. Ούτε η γυναίκα και η κόρη του Νότη που βρέθηκαν στον χώρο να τον τιμήσουν δεν στάθηκαν ικανές να σταματήσουν τα καντήλια του.
Τελικά μερικοί άνθρωποι δεν αλλάζουν. Από την άλλη η Πέγκυ προσπαθούσε να κρατήσει λίγο τα προσχήματα με το χαμόγελό της. Όμως δεν έφτανε. Πολύς κόσμος είχε δυσαρεστηθεί από τη συμπεριφορά του Σφάκ. Σε τέτοιο βαθμό που η όλη προσπάθεια της αοιδού έμοιαζε αποτυχημένη από τα καμαρίνια.