Σήμερα είναι μια πολύ ιδιαίτερη μέρα για μένα. Σημαντική. Γίνομαι 41. Σήμερα αισθάνομαι πολύ πλούσιος. Ίσως ο πλουσιότερος άνθρωπος στη γη. Ξύπνησα το πρωί με φιλί της κόρης μου και με το πολύ γλυκό: «Χρόνια πολλά μπαμπάκα. Πάω σχολείο. Σήμερα έχεις γενέθλια. Θα έχεις και μετά το σχολείο μου;».
Αυτή η ανεμελιά και η παιδικότητα της Φαίδρας είναι ίσως το σημαντικότερο μέσο για την ισορροπία μου.
Μια ισορροπία που λόγω χαρακτήρα, παραστάσεων, στιγμών, ζωής έκανα πολλά χρόνια να την βρω. Λέμε τώρα.
Αποφάσισα να γράψω για μένα-κι αυτό είναι σφόδρα εγωϊστικό- καθώς θεωρώ πως έτσι μπορώ να ευχαριστήσω όλους εσάς που με διαβάζετε με στηρίζετε και με ακολουθείτε στο Facebook.
Τα μηνύματά σας από αργά χθες το βράδυ είναι εκατοντάδες. Και με κάνετε να νιώθω τυχερός που μπορώ με αυτά που κάνω να εκφράζω μια μεγάλη μερίδα κοινού και να την έχω κοντά μου.
Είναι σημαντικό για μας τους δημοσιογράφους να γνωρίζουμε ότι υπάρχει κόσμος εκεί έξω που μας εκτιμά και μας στηρίζει. Όπως βεβαίως είναι σημαντικό να πατάμε στα πόδια μας και να γνωρίζουμε πως υπάρχει και κόσμος που δεν μας «γουστάρει μια» μας βρίζει και μας απαξιώνει.
Είναι κι αυτό μέρος του παιχνιδιού. Και αν θέλετε… εγώ το θεωρώ ΥΓΕΙΑ να έχει κάποιος διαφορετική άποψη και να την εκφράζει με επιχειρήματα.
Το χυδαίο και το τραγικό είναι όταν χρησιμοποιούν εκφράσεις δυσανάλογες με το μποϊ τους… τύποι που όλη την ημέρα δεν κάνουν τίποτε… παρά μόνο τρώνε την σύνταξη της γιαγιάς τους και σχολιάζουν τους γύρω τους.
Αλλά αυτά τα έχουμε πει πολλές φορές στο παρελθόν. Σήμερα γίνομαι 41 και θέλω να με πιστέψετε.
Δεν με έχει πιάσει καθόλου αυτό που πιάνει τους περισσότερους στην ηλικία μου… και αναφέρομαι στο middle age crisis. Η κρίση του μεσήλικα που βλέπει ότι η νιότη απομακρύνεται και έρχονται τα ζόρικα.
Δεν με έχει πιάσει αυτή η μαλακία να σκέφτομαι σε βαθμό φοβίας την υγεία μου… αν και με πρίζουν να κάνω μια φορά τον χρόνο εξετάσεις αίματος… πράγμα που κάνω τελικώς…
Δεν γέρασα πριν την ώρα μου.Δεν έχει πέσει η διάθεσή μου… δεν αισθάνομαι κουρασμένος από την ζωή… παρά το γεγονός ότι δουλεύω ανελλιπώς από τα 17 μου χρόνια….
Ζω την ουσία της κάθε στιγμής που επιλέγω να ζήσω… αφήνομαι εκεί που θέλω… νιώθω και αισθάνομαι όσα γουστάρω και θέλω…
Και μυαλό δεν βάζω… και δεν θα βάλω για κάποιους μέχρι να πεθάνω. Υγεία τρέλα και κάβλα σε ότι κάνετε… μην σκέφτεστε πολύ. Ζήστε!