Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω προσωπικά. Άλλωστε το blog φέρει την υπογραφή μου. Αυτό είναι και κάτι που πολλοί δεν μπορούν να κατανοήσουν. Ονομαστικό blog σημαίνει άποψη, κρίση αλλά και βιώματα.
Φαίνεται λοιπόν πως το καλοκαίρι δεν είναι η καλύτερη εποχή για την οικογένειά μου. Κι αυτό έρχεται να το επιβεβαιώσει το χθεσινό γεγονός.
Ο πατέρας μου είναι ένας άνθρωπος 70 ετών ο οποιός ένα πράγμα έμαθε στη ζωή του. Να δουλεύει. Σαν σκύλος. Ακόμη και τώρα σε αυτή την ηλικία που άλλοι απολαμβάνουν την σύνταξή τους σε ταξιδάκια και γούστα αυτός δουλεύει 15 μέρες το μήνα νυχτερινός σε βενζινάδικο.
Ναι όπως το διαβάσατε. Είναι εκεί δίπλα στις μάνικες μέσα στο κρύο τον χειμώνα και την υγρασία της Αλεξανδρούπολης το καλοκαίρι και εξυπηρετεί ξενύχτες,
Προχθές λοιπόν μια παρέα γύφτων… διότι αυτοί οι τύποι γύφτοι είναι και ίσως και πολλά χειρότερα τον πλησίασε γύρω στις 02.00 με πρόσχημα να βάλουν δέκα ευρώ βενζίνη. του δίνουν πενηντάρικο τους δίνει τα ρέστα και γυρίζει το κεφάλι του προκειμένου να εξυπηρετήσει,
Εκείνη την στιγμή ο ένας απο τους τρείς «μάγκες» βγαίνει απο το αυτοκίνητο και χτυπάει τον πατέρα μου στο κεφάλι. Οι αστυνομικοί πιθανολογούν πώς οι τύποι είδανε ότι ο πατέρας μου κρατούσε χρήματα και τον χτύπησαν με σκοπό να τα πάρουν.
Η κότα χτύπησε έναν 70χρονο απο πίσω στην αρχή και κατόπιν μπροστά. Και τα δυο χτυπήματα στο κεφάλι.
Ευτυχώς για τον πατέρα μου τα δευτερόλεπτα δεν ήταν μοιραία. Δεν έπεσε κάτω αναίσθητός και κατάφερε και αμυντικό χτύπημα στον δράστη μετά το πρώτο σοκ.
Μόλις η κότα-δράστης είδε τον παππού να αντιδρά εξαφανίστηκε με τους δυο συνεργύς του. Ο πατέρας μου κάλεσε την αστυνομία, νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο της Αλεξανσρούπολης, πέρασε ετάσεις και ευτυχώς σε πρώτη φ’άση τα χτυπήματα είναι επιφανείακά.
Σήμερα βρεθηκε στην Ασφάλεια όπου και αναγνώρισε τους δυο απο τους τρείς με την κότα που τον χτύπησε να διαφεύγει της σύλληψης.
Και όλα αυτά για δέκα ευρώ…