Πήρε την μπάλα και την κάρφωσε. Το φιλαράκι μου… που όπως κάποτε μου είχε πεί… «Δεν έχω βγεί απο μοναστήρι Νάσο». Έτσι είναι . Αλάνι απο μικρό παιδί στα ξένα με πολύ διαφορετική παιδεία απο άλλους. Σεβασμό αντριλίκι και καλώς εννοούμενη μαγκιά. Αρετές που βρίσκεις σπάνια.
Κάτι μου έλεγε ότι ο Γιώργος θα πάρει την μπάλα. Και μέσα μου ήμουν σίγουρος ότι θα το κάρφωνε. και το έκανε και έγραψε ιστορία. Η κίνησή του να χαϊδέψει τον τερματοφύλακα των Ελεφάντων που έκλαιγε στο χορτάρι ήταν ίσως η πιο όμορφη στιγμή του παιχνιδιού. Μια στιγμή που έδειξε για μια ακόμη φορά την μεγαλοσύνη του.
Όπως και ο πανηγυρισμός με τις καρδιές. Για σένα Ελένη… Φουρεϊρα… που είμαι σίγουρος ότι σήμερα δεν θα κοιμηθείς…