Έχω καιρό να γράψω για σχήμα. Και έχω καιρό καθώς δεν μπορώ ελέω υποχρεώσεων να βγαίνω όπως παλιά. Το κάνουν άλλοι για μένα. Μόνο που είναι πολύ διαφορέτικά να έχεις ιδία άποψη και διαφορετικά να σου τα μεταφέρουν. Τυχαία μέσα σε δέκα μέρες έσκασα μύτη δύο φορές στο στέκι του Παπαγεωργίου στον Άλιμο.
Ομολογώ ότι δεν πήγα για να διασκεδάσω. Πήγα να παρατηρήσω. Να δώ αν όντως αυτοί οι δυο έχουν χημεία. Να δώ γιατί ο κόσμος τους ακολουθεί και γεμίζει τον χώρο.
Κάθισα πολλές ώρες και κατάλαβα πολλά. Κατάλαβα ότι ο Νίκος μεγάλωσε. Μπορεί και ώς εικόνα αυτό να φάνηκε-με το δικό του πλέον μαλλί χωρίς οξυζενέ- αλλά κυρίως ωρίμασε καλλιτεχνικά. Ωρίμασε μουσικά. Ήταν η πρώτη φορά που είδα καλλιτέχνη να βγαίνει χωρίς πρόζα, ρούμπες τσιφτεντέλια και ρυθμικά κομμάτια, αλλά με μπουζούκια και πενιές, με εξάρια και τριάρια και το μαγαζί να τινάζεται στον αέρα.
Αντικειμενικά; Η καλύτερη λαϊκή φωνή της γενιάς του. Ο ίδιος έδειχνε να το απολαμβάνει. Να το ζει και να νιώθει ευλογημένος. Ξέρει καλά ότι οι «απο κάτω» ήρθαν για να τον ακούσουν να μερακλώσουν και να πληρώσουν απο το υστέρημα τους. Και τους διασκεδάζει. Το κάνει καλά. Άλλωστε κι αυτός έχει πέσει απο «φτωχά αρχίδια» και τιμά κάθε στιγμή που ζει το όνειρό του.
Απο την άλλη η Πέγκυ. Καλύτερη απο ποτέ. Παρά το εμπάργκο της κλίκας για τέσσερα ολόκληρα χρόνια η μικροκαμωμένη στο δέμας αλλά φωνάρα χωρίς καμία αμφιβολία, βγαίνει στην πίστα και σου δίνει την εντύπωση ότι είναι εκεί για να σε παρασύρει. Με ένα πρόγραμμα που σε ξεσηκώνει και με σκηνική παρουσία συγκλονιστική η Ζήνα δεν παλεύει να δείξει ότι το χει. Αντίθετα. Περνάει καλά με τον Οικονομόπουλο κι αυτό φάινεται στα καμαρίνια. Άλλωστε στην αρχή βγαίνουν μαζί. Ντουετάρουν και ο ένας ερμηνεύει τραγούδια του άλλου. Η χημεία που λέγαμε στην αρχή και τα καμαρίνια. Της το έλεγε άλλωστε ο αείμνηστος Μητροπάνος «Σε ένα σχήμα θα μένεις μόνο όταν γουστάρεις τον συνάδελφό σου». Και η Πέγκυ τον Δημήτρη τον είχε και θα τον έχει για πάντα πολύ ψηλά.
Για να πάρετε μια ιδέα ο Λύρας είναι τις περισσότερες ώρες στο καμαρίνι του Οικονομόπουλου παρά σε αυτό της γυναίκας του. Τυχαίο; Ε… δε νομίζω. Στα 20 και πλεόν χρόνια που ξέρω τον Γιώργο δεν θυμάμαι ν΄αράζει στα καμαρίνια συνεργατών. Η χημεία που λέγαμε.
Συμπέρασμα. Ένα σχήμα δεν θεωρείται πετυχημένο απο τον κόσμο επειδή ο τραγουδιστής είναι φίρμα και έχει σουξέ. Ένα σχήμα πρέπει να μεταδίδει στον κόσμο την ενέργεια εκείνη που έχει χάσει απο την δύσκολη μέρα την πίεση και το άγχος. Εν ολίγης πρέπει να σε διασκεδάζει και να φεύγεις χαμογελαστός. Να έχεις χορέψει να έχεις φλερτάρει να έχεις χαλαρώσει. Να νιώθεις ευτυχισμένος. Έστω για λίγες στιγμές. Γιατί τι είναι η ζωή μας άλλωστε; Στιγμές.
Κι αυτό το έχει πετύχει ο Θανάσης. Μαγκιά σας!