Είναι μια γυναίκα με την οποία έτυχε να συναντηθούμε και να συνεργαστούμε το 1998. Τότε στον Σκαϊ. Mια γυναίκα που εκτιμώ πολύ για δυο λόγους. Πρώτον διότι μου έμαθε πώς να μάχομαι στην τηλεόραση μόνος. Πώς να αποφεύγω τους ευνοημένους… τους ευεργετημένους. Και πως να μιλώ σε ανοιχτή ακρόαση μέσα στην «ντομάτα». Εκείνη καταλαβαίνει.
Δεύτερον διότι τότε… σε ηλικία μόλις 25 ετών μου εμπιστεύθηκε την αρχισυνταξία της εκπομπής της. Και πήγαμε τότε και πάρα πολύ καλά. Ε… Νανούκα;
Εδώ και χρόνια η Νανά παλεύει με το θεριό. Και παλεύει με δύναμη. Η γυναίκα έχει μεγάλα αρχίδια. Τα είχε πάντα. Απλά τώρα χρειάστηκε να τα ενεργοποιήσει και πάλι.
Διάβασα πριν λίγο την συνεντευξη που έδωσε στην καλή συνάδελφο Ελένη Λαζάρου και συγκράτησα ένα σημείο της. Άφησα στην άκρη τα της αρρώστιας και έμεινα στο μήνυμά της. Τι λέει η Νανά;
«Στη ζωή μου νιώθω πάντα ότι ο θάνατος δε με φοβίζει γιατί ξέρω ότι δεν θα τον συναντήσω ποτέ. Περισσότερο φοβάμαι τους βλάκες παρά το θάνατο. Με τους βλάκες δε μπορώ να συνυπάρξω ούτε λεπτό. Είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν… τους δείκτες μου να υποτροπιάσουν! Αλλά τον θάνατο δεν τον φοβάμαι καθόλου. Επίσης έχω ζήσει τόσα πολλά στη ζωή μου, με αυτή τη δουλειά που επέλεξα να κάνω, που είναι σαν να έχω ζήσει πέντε ζωές! Οπότε είμαι εξαιρετικά ευτυχής. Θα ήθελα, όμως, να συνεχίσω να δημιουργώ και να δίνω μέσα από τις δικές μου εμπειρίες στους ανθρώπους αφορμές που θα τους κάνουν να σκεφτούν. Δεν έχουν σημασία ούτε οι επαγγελματικές επιτυχίες, ούτε τα χρήματα, ούτε τα υλικά εάν δεν μπορείς να δώσεις μία ωστική δύναμη στη σκέψη σου να απογειωθεί. Όταν απογειωθεί η σκέψη μας έχουμε τα πάντα».
Μέσα σε αυτές τις γραμμές μπορεί κανείς να καταλάβει τη Νανά! Εγώ την ξέρω καλά…