Είναι από τις φορές εκείνες που ο δημοσιογραφικός λόγος ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα. Όσο και να προσπαθώ να περιγράψω τα έργα και τις ημέρες του πρώην αφισά… δεν μπορώ. Είναι τόσες πολλές οι ραδιουργίες και άλλες τόσες οι γκάφες που ειλικρινά σηκώνω τα χέρια.
Πριν 30 χρόνια περίπου μια γραφική φυσιογνωμία εμφανίστηκε στη νυχτερινή Αθήνα με αντικείμενο τη κατασκευή αφισών για τους καλλιτέχνες, και με ατέλειωτο μπλα -μπλα και γνώμη για οτιδήποτε στο χώρο. Πως τα φέρνει όμως η ζωή… του έτυχε ο αδερφός του να είναι δισκογραφικός παράγοντας με ταλέντο και μεράκι γι’αυτό που έκανε, κι ο γιος του αργότερα τραγουδιστής που περιφερόταν σε μικρά μαγαζιά της πρωτεύουσας χωρίς πάντως ιδιαίτερη τύχη.
Πέρασαν χρόνια,ο αφισάς άρχισε να ασχολείτε πιο πολύ με τη καριέρα του γιου του-κι ως εδώ …όλα καλά και λογικά-κι ο αδερφός του βγήκε στη σύνταξη κι έτσι χάθηκε και η οποιαδήποτε σωστή κριτική,συμβουλή αλλά και κατεύθυνση.
Απ’ τη στιγμή μάλιστα που ο γιός άρχισε να κάνει επιτυχίες και να ξεχωρίζει… ο αφισάς οικειοποιήθηκε την επιτυχία… λες κι είναι αυτός ο καλλιτέχνης.
Άρχισε να κρίνει και να επικρίνει όλο το κλάδο…επιχειρηματίες, καλλιτέχνες,δημιουργούς…να επιλέγει ή να απορρίπτει τραγούδια …να λασπολογεί κατά πάντων …και πάει λέγοντας.
Πολλοί στενοί συνεργάτες του γιού του λένε πως θα είχε πολύ καλύτερη τύχη κι εξέλιξη αν δεν υπήρχε ο ‘’χαζοπαραγοντισμός’’ του πατέρα του που τον πάει συνέχεια πίσω και τον έχει κάνει απόμακρο αλλά κι αντιπαθητικό σε μεγάλο κύκλο συναδέλφων και ανθρώπων του κλάδου.
Ο γραφικός αφισάς δεν αφήνει άνθρωπο να πλησιάσει τον γιο του ή τους επιχειρηματίες που δουλεύει ,για να έχει αυτός τον έλεγχο και να κάνει ότι θέλει….Κρίμα για τον καλλιτέχνη γιατί η εικόνα είναι για γέλια και δεν θά χει καλή συνέχεια…
Και ο καλλιτέχνης μπάρμπα δεν είναι όπως τα «μικρά» που όσο και να σε φτύνουν κολλάς όπως την αφίσα.
Ο καλλιτέχνης χτίζει παράλληλα με τις επιτυχίες και μια ιστορία που εσύ γκρεμίζεις…