Οι φανατικοί του Blog μου διαπίστωσαν πως σήμερα ξεκίνησα τις αναρτήσεις από πολύ νωρίς. Χαράματα λέμε. Εκεί γύρω στις 05.00 έσκασε το θέμα της Αλιμπέρτη. Θα μου πείτε τώρα… «Γιατί ξύπνιος τέτοια ώρα;». Διότι μετά απο πολύ καιρό το παρεάκι μαζεύτηκε και είπαμε να περάσουμε καλά στον Μάρκο Σεφερλή. Στο Rex.
Είμαι φανατικός του Μάρκου για δυο λόγους. Ο πρώτος αφορά στην άτυπη τοποθέτηση του στην εγχώρια showbiz. Σε αυτό που κάποιοι λένε «καλλιτεχνικός χάρτης»της χώρας.
Το παλικάρι είναι Solo. Είναι ρε παιδί μου εκτός όλων των ισχυρών και καλά παρεών που διαφεντεύουν εκμεταλλεύονται και γλύφουν εκάστοτε αφεντικά, παραγωγούς καναλάρχες επιχειρηματίες και πάει λέγοντας.
Δε γουστάρει καθόλου την βιτρίνα, την δηθενιά την υποκρισία. Όλων αυτών που μέσα σε μια μέρα αυτοαναγορεύτηκαν σκηνοθέτες ή πρωταγωνιστές. Αυτών που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο παίζουν με χρήματα άλλων και στερούν σε ταλαντούχα παιδιά την ευκαιρία καριέρας, επειδή εξυπηρετούν τα δικά τους τεκνά ή επιβήτορες από τα Βαλκάνια.
Παρά το γεγονός λοιπόν ότι βρίσκεται σε καλλιτεχνική… εξορία, ο Μάρκος απαντά με γεμάτες σάλες και θέατρα. Και ξέρετε γιατί; Διότι ο Μάρκος είναι για τον κόσμο ο μοναδικός ηθοποιός που παράγει και προάγει γέλιο.
Ένα κράμα ευφυίας και υποκριτικής. Ο σύγχρονος Βέγγος για πολλούς. Ο ηθοποιός εκείνος που είναι και παραγωγός και σκηνοθέτης και σεναριογράφος και τόσο τελειομανής και συγκεντρωτικός σε μια Ελλάδα του «Έλα μωρέ δε βαριέσαι». Γι αυτό κάνει τη διαφορά.
Ο δεύτερος λόγος που τον γουστάρω έχει να κάνει με την αντίληψη που φέρει ως -κατά τον Αριστοτέλη-«Ζώον πολιτικόν» για όσα συμβαίνουν γύρω του… κάτι που καταφέρνει και μετουσιώνει σε μοναδική διαδραστικότητα με το κοινό. Το «Οne Mark show» μπορεί για κάποιους ν΄ακούγεται εγωιστικό όμως πιστέψτε με. Όταν μπεις στη σάλα και ξεκινήσει το Show δεν καταλαβαίνεις πώς περνούν 5 ώρες. Το μόνο που καταλαβαίνεις είναι πως στο τέλος, πονάς στην περιοχή γύρω από την κοιλιά καθώς έχεις αποκτήσει εφηβικούς κοιλιακούς από το γέλιο.
Ο Μάρκος χθες σε μια γεμάτη σάλα έδωσε τον καλύτερο εαυτό του. Σαρκαστικός εκεί που έπρεπε, απολαυστικός… αλλά και όχημα μεταφοράς προβληματισμού για όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Γνωρίζω καλά ότι ο Γεωργουσόπουλος πριν μερικά χρόνια στα «ΝΕΑ» τον είχε αποκαλέσει σύγχρονο Αριστοφάνη. Γνωρίζω επίσης ότι πολλοί από το σινάφι του δεν τον αποδέχονται και δεν πρόκειται να τον αποδεχτούν.
Λογικό. Είναι δύσκολο για τον καθένα να μπορεί να μπαίνει στα «παπούτσια» του Σφακιανάκη, του Ρέμου, Παντελίδη, Πάριου, Γονίδη- που φτύνει στην πίστα- ή του Φλωρινιώτη. Βλέπετε όλοι αυτοί-για τους επαΐοντες και καλά-είναι μεν εμπορικοί, όμως ακουμπούν-και για κάποιους ξεπερνούν-τα όρια της σύγχρονης υποκουλτούρας.
Μόνο που λησμονούν ότι αυτό που υπηρετούν είναι ιστορικά η αγωγή της ψυχής. Και το γέλιο είναι σημαντικός παράγοντας για να ξαλαφρώνεις. Ειδικά αυτή την εποχή.
Όσο για το μαγαζί; Καλό θα ήταν να υπάρχουν καθετήρες στα τραπέζια… Κουράστηκα να περιμένω στην ουρά πέντε φορές για να ξαλαφρώσω… Το γέλιο βλέπετε…