Τα παιδιά είναι το μέλλον. Αλλά και το παρόν. Η ευαισθησία τα αγνά συναισθήματα και η ανάγκη κάθαρσης που όλοι μας έχουμε- δεδομένης της ταχύτητας που έχει η ζωή μας-φωλιάζουν μόνο στα παιδικά βλέμματα.
Και είναι πολλές φορές αναγκαίο να επιστρέφουμε στην παιδική ηλικία μας. Είναι αναγκαίο να ζούμε μαζί με τα παιδιά.
Το τελευταίο διάστημα με απασχολεί πολύ ένα κορίτσι πολύ διαφορετικό από τη μάζα. Μια τραγουδίστρια που πέρα από τις φωνητικές δυνατότητες-που είναι δεδομένες-αποδεικνύει πώς πάνω απ όλα είναι ένας άνθρωπος. Καθημερινός όπως όλοι μας.
Στην Κατερίνη λοιπόν η Όλγα Χολίδου πολλές φορές εξυπηρετεί τον αδερφό της μεταφέροντας τον ανιψιό της στον παιδικό σταθμό. Και εκεί την πετύχαμε. Να παίζει με τα παιδιά να συμμετέχει στα παιχνίδια και να χαμογελάει.
Αλήθεια πόσο λυτρωτικό είναι αυτό στις μέρες μας; Έχω παιδί και ξέρω πολύ καλά τι γράφω…