Πως είναι δυνατόν να μην καταπικραθούν όλων τα χείλη; Πως είναι δυνατόν να μη συντριβή η καρδία όλων; Πως…; Είναι η δεύτερη φορά που νιώθω την ανάγκη να γράψω λόγια ψυχής. Η πρώτη ήταν για τον Δημήτρη. Τον αδερφό μου που έσβησε πριν δυο χρόνια και δέκα μέρες ακριβώς. 11 Μαΐου του 2011. Αυτός ο γαμημένος ο Μάιος είναι ο κακός μήνας μου.
O θάνατος ενός νέου ανθρώπου, είναι αδιαμφισβήτητα το πιο τραγικό γεγονός. Μα θα μου πείτε ως ανταπάντηση, πως »όλοι» έχουν δικαίωμα στη ζωή. Ασφαλώς και έχουν όλοι δικαίωμα, όμως η νιότη της ψυχής, όταν φεγγοβολά ανθισμένη εικοσιπέντε χρόνια, σε κάνει και λες μέσα σου…Ε ΟΧΙ…υπάρχει Θεός;! Πως είναι δυνατόν μια καρδιά που χτυπά τόσα λίγα χρόνια, ν’ αφήνει τη ζωή αυτή, να σταματήσει να χτυπά; Πως;
Δυστυχώς, άλλη μια ψυχή αποχαιρέτησε την επίγεια ζωή, για ένα ταξίδι άγνωστο. Και λέω άγνωστο, γιατί δε θέλω να χρησιμοποιήσω την προπαρασκευασμένη φράση που ακούγεται ως συνήθως απ’ τους περισσότερους, »καλό ταξίδι» ή RIP. Το βρίσκω φτηνό, το βρίσκω ευτελές! Και το νιώθω έτσι, γιατί προσπαθώ όσο γίνεται, να κάνω την καρδιά μου να συντάξει λόγια και σκέψεις που κωδικοποιούνται μόλις τώρα, προς ένδειξη σεβασμού.
Ήταν 19 Ιανουαρίου του 1988 όταν ο Τόμας Πρωτόπαπας πήρε τις πρώτες του ανάσες στον κόσμο αυτό.Ήταν τότε που η μητέρα του τον κράτησε στα χέρια της για πρώτη φορά, κι είναι τώρα 21 Μαϊου 2013 που παύει να του κρατά το χέρι, να τον κρατά στην αγκαλιά της, παύει να τον κοιτά στα μάτια και να νιώθει περήφανη για εκείνον. Η μέρα από μόνη της δεν έχει καμία σημασία. Αλλά όταν ένα γεγονός μετατρέπεται σε μια θλιβερή πραγματικότητα, τότε η μέρα χαράζει σαν κοφτερό τζάμι τα κορμιά μας!
Έτσι και η σημερινή είδηση με στεναχώρησε ειλικρινά, όπως με στεναχωρεί για κάθε »άνθρωπο» που αφήνει το κόσμο αυτό, τόσο άδικα! Τελικά ο καθένας φεύγει απ’ τη ζωή σαν να ρθε τώρα μόλις! Είναι αδύνατο να το συλλάβουμε, γιατί όσο ζούμε, ο θάνατος είναι κάτι που δεν το σκεφτόμαστε και δεν το περιμένουμε. Και σε αυτό το σημείο της σκέψης μου, μου έρχεται η φιλοσοφική αντίληψη του Επίκουρου, που έλεγε πως ο θάνατος δεν θα πρέπει να μας απασχολεί, επειδή όταν εμείς υπάρχουμε, ο θάνατος δεν είναι παρόν, κι όταν ο θάνατος είναι παρών, εμείς δεν υπάρχουμε…
Ίσως ο Τόμας να είναι σ’ ένα παράδεισο ή σε μια κόλαση για κάποιους. Για μένα, κι ας μου επιτραπεί η άποψη, δεν πιστεύω πως είναι κάπου εκεί. Πιστεύω πως είναι εκεί που ήταν και πριν γεννηθεί. Σ’ ένα απόλυτο μηδέν, όπου το κάρμα της άυλης ψυχής του, ταξιδεύει δίχως νόηση σ΄ένα απέραντο σύμπαν, όπου η έννοια του χρόνου είναι ανύπαρκτη! Εκεί που τα πάντα κινούνται με μαθηματική αταξία.
Σ’ ένα παγκόσμιο σπίτι, στην πνευματική αγκαλιά ενός κύκλου, του κύκλου που λέγεται ζωή! Ζωή, ζωή μέσα στη ζωή, το μικρότερο μέσα στο μεγαλύτερο κι όλα μαζί μέσα στο Θείο πνεύμα. Αυτό το πνεύμα που λέγεται ζωή, αυτό το απερίγραπτο που λέγεται Φύση, ελπίζω και εύχομαι αγαπημένε Τόμας να σε αγκαλιάσει δυνατά και να σε βάλει να περπατήσεις τα σκαλοπάτια τ’ ουρανού! Να λάμπεις όπως έλαμπες στη ζωή σου, αλλά και λίγο παραπάνω.
Αυτή τη παραπάνω λάμψη που έχουν μέσα τους τ’ αστέρια. Αγαπημένοι δημιουργοί που λέγεστε γονείς. Τι λόγια να πω και τι λόγια να γράψω, για τον άγγελο σας. Ίσως τίποτα αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να σβήσει την πίκρα σας, τον πόνο σας, τη θλίψη σας! Ένα τεράστιο «γιατί» περιφέρεται σαν άδικη κατάρα μέσα στο μυαλό σας! Ένα πελώριο ΓΙΑΤΙ! Κι αυτό το γιατί κανείς ουδέποτε κατάφερε να το απαντήσει σε αυτή τη ζωή!
Μόνος ο πολυλατρεμένος σας γιος μπορεί να το απαντήσει, αλλά και πάλι άφησε το σώμα του σε σας. Σώμα και ψυχή χωρίστηκαν. Ένας χωρισμός που γεμίζει δάκρυα τα χείλη σας και εύχομαι εκ βαθέων να βρείτε τη δύναμη, το κουράγιο, ν΄αντέξετε τον πόνο! Μόνο αυτό μπορώ να πω… Φίλε ταξιδιώτη Τόμας. Και λέω ταξιδιώτη, γιατί όλοι ταξιδιώτες είμαστε σε αυτή τη ζωή. Σ’ ευχαριστούμε για τα χαμόγελα που μας χάρισες, μέσα απο τις υποκριτικές σου ικανότητες.
Σ’ ευχαριστούμε για όσα προσπάθησες να προσφέρεις στο χώρο της τέχνης, αλλά και για όσα είχες σκοπό να προσφέρεις, αλλά δεν πρόλαβες. Η απουσία σου, ας γίνει το φαναράκι που θα φωτίζει τις ζωές μας με περισσότερη τύχη και περισσότερη ζωή. Γιατί πάνω απ’ όλα, όπως σίγουρα θα πίστευες, είναι η ζωή. Και θέλω να πιστεύω, ακόμα κι αν μοιάζει μεταφυσικό και αδύνατο, πως μια μέρα θα ξανάρθεις σε τούτο τον κόσμο. Θα μας λείψεις Τόμας, θα μας λείψεις αλάνι μου…
Αποστολέας: Νάσος Γουμενίδης