Ότι και να πώ για το Νίκο είναι λίγο. Τον θεωρώ πολύ αξιόλογο δημιουργό. Και το σημαντικότερο; Ακομπλεξάριστο. Κατάφερε μέσα σε είκοσι χρόνια όχι απλά να χτίσει την τρέλα του, όχι απλά να ζει και ν΄αγχώνεται καθημερινά από αυτή…αλλά να δημιουργήσει μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που τον ακολουθούν.
Έτσι είναι. Όταν πατάς στα πόδια σου…σημασία δε δίνει καμιά στα παιδάκια που φωνάζουν «Μαμά».
Στην Ελλάδα όμως που τα καρποφόρα δέντρα τα βαράν, οι αξίες των ανθρώπων πολλές φορές χάνουν την λάμψη τους. Άνθρωποι αξιόλογοι χάνουν τα βήματά τους. Χάνουν τον προσανατολισμό τους.
Και ο Νίκος πιο ώριμος μουσικά από ποτέ δείχνει τα βήματα…αδιαφορώντας για τους Haters!