Είναι πολλά τα γράμματα που δέχομαι το τελευταίο διάστημα απο αναγνώστες. Άλλα με κριτική διάθεση, αλλά συμπονετικά και πολλά πολύ προσωπικά. Ο τρόπος αυτός επικοινωνίας είναι μαγικός και διαδραστικός. Μπορείς και συλλέγεις συναισθήματα. Εικόνες παραστάσεις πληροφορίες. Την ανάγκη του απέναντί σου για να επικοινωνήσει.
Ειδικά μετά την Κυριακή 17 Μαρτίου μετά το κακό που βρήκε τον Τόμας τα γράμματα έρχονται όπως τη βροχή. Πολλά. Πάρα πολλά. Τα περισσότερα με ευχές για γρήγορη αποκατάσταση. Ωστόσο υπάρχουν και κάποια που με άγγιξαν πολύ.
Ένα απο αυτά είναι και της Χρύσας Νταϊκα. «Ο Τόμας είχε τίτλο πάντα για το μυαλό και την καρδιά μου. Είναι παιδί Γενναίο. Μέσα σε όλα. Τον γνώρισα στα γυρίσματα του παιχνιδιού κράτα γερά. Τι γέλιο ρίξαμε θεέ μου. Είμασταν για δέκα ώρες μαζί και τα είπαμε όλα. Σα να γνωριζόμασταν χρόνια. Αυτό το παιδί έχει έναν τρόπο να σε μαγεύει. Όχι τόσο με την ομορφιά του αλλά με την θετικά αύρα του. Μετά τη συνάντησή μας μιλούσαμε συνέχεια στο τηλέφωνο και όποτε ερχόμουν στην Αθήνα από τον Βόλο βρισκόμασταν στην παρέα. Το γέλιο ήταν πάντα το κύριο στοιχείο. Ποτέ δεν ήταν αρνητικός. Και είναι πολύ άδικο. Και πιστέψτε με. Κατά βάθος θ΄αντέξει. Θα σηκωθεί και θα κάνει και πάλι πλάκα. Τόμας μ΄ακούς. Κράτα γερά. Είσαι παιδί Γενναίο ρε. Γυρνά την πλάτη στον Χάρο και χαμογέλασε του. Γύρνα πίσω μ΄ακούς»