Ο Νίκος Γιγουρτάκης δεν είναι πια εδώ… Για τους πολύ δικούς του ανθρώπους όμως, την οικογένεια και τους πραγματικούς του φίλους, ο Νίκος δεν «έφυγε» ποτέ! Αυτός είναι και ο λόγος που στις παρακάτω αφηγήσεις των 3 κολλητών του χρησιμοποιείται κυρίως ο ενεστώτας…
Ο Τόνυ Σαραντίδης, ο Μελέτης Παπαθάνος και ο Βλάσσης Γεωργάτος είναι οι τρεις κολλητοί του Νίκου. Για πρώτη φορά μίλησαν για το φίλο τους στην Κυριακή Μιχελιουδάκη και στο free press Noτίων Προαστίων Life και μοιράστηκαν ιστορίες, που έζησαν παρέα. Σήμερα αποφάσισα να δημοσιεύσω όλες τις ιστορίες. Διότι πέρα απο την πλευρά του παλαβού και του χαβαλετζή ο Νικόλας έκρυβε μέσα του μια ψυχούλα…Τα παιδιά περιγράφουν: «Έχασα τον πατέρα μου πριν 3 χρόνια και ο τρόπος που στάθηκε ο Νίκος σε όλο αυτό το συμβάν ήταν μοναδικός. Ο άνθρωπος πόνεσε και δεν υποκρίθηκε ούτε το δάκρυ του, ούτε τη στεναχώρια του, ούτε τη συμπαράστασή του. Δεν περίμενα ποτέ ότι κάποιος από όλους μου τους φίλους θα ήταν δίπλα μου, σε μια τόσο δύσκολη στιγμή. Ο Νίκος είχε μια πολύ ευαίσθητη πλευρά, την οποία είδα σε όλο της το μεγαλείο εκείνη τη στιγμή της ζωής. Ήταν πολύ κοντά μου, πολύ περιποιητικός, έκλαψε δίπλα μου, χωρίς να ξέρει ιδιαίτερα τον πατέρα μου, που είχε δει πέντε φορές στη ζωή του. Ο Νίκος ήταν ένας άνθρωπος με πάρα πολύ ανεπτυγμένο ψυχικό κόσμο, πάρα πολύ αγάπη για τον άνθρωπο που είχε δίπλα του. Πολλοί άνθρωποι που δεν ήταν κολλητοί του, όταν χρειάστηκαν τη βοήθεια του, την προσέφερε απλόχερα… Είτε γιατί μπορεί κάποιος να ήταν στεναχωρημένος από ένα χωρισμό, είτε γιατί κάποιος οικονομικά μπορεί να χρειαζόταν μια βοήθεια. Ο Νίκος ήταν εκεί γι’ αυτόν, ακόμα κι αν δεν ήταν από τους κοντινούς του ανθρώπους. Αυτό νομίζω είναι ένα κομμάτι του που δεν το ξέρει πολύς κόσμος και είναι σωστό να μαθευτεί, γιατί ο Νίκος δεν ήταν αυτό που φαίνονταν… πάρτι, πλάκα, ενδεχομένως και κάποιες «αλητείες», ήταν ένας άνθρωπος με ψυχικά χαρίσματα, με συμπόνια για το συνάνθρωπο.
-Ήταν πάντα ένα παιδί και στους δικούς του ανθρώπους- αυτούς που ήξερε ότι τον αγαπάνε κι αυτός τους αγαπούσε- ήταν άψογος σε όλα. Μπορεί να έκανε κάποια χοντράδα-θα σ’ ενοχλούσε για 10 λεπτά ή μια μέρα- αλλά την επόμενη θα ήταν σαν να μην είχε συμβεί ποτέ το περιστατικό της πλάκας ή του εκνευρισμού που σου είχε δημιουργήσει. Εμάς μας ένωνε ο Νίκος. Τώρα μας λείπει η τρέλα του. Με το Νίκο ένιωθες μια σιγουριά γενικότερα. Νίκος ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος δοκίμαζε καινούρια πράγματα. Δηλαδή μας έπαιρνε όλους, μας έλεγε βγήκε η τάδε βλακεία, πάμε να την κάνουμε. Μας παρακινούσε στα πάντα…Πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ότι ο Νίκος δεν ήταν ο αλήτης, που ενδεχομένως κάποιοι θέλουν να τον παρουσιάζουν, δεν έχει καμία μα καμία σχέση με αυτό…