Αλλή μια μέρα ξεκίνησε και σήμερα με την Φαίδρα να ξυπνάει στις 09:44 (ρολογάκι κανονικό) και να περιμένει στο κρεβάτι της, χωρίς να διαμαρτύρεται στιγμή. Σπάνιο ε; Συνήθως οι περισσότερες γυναίκες όταν ξυπνούν…»δαγκώνουν». Η κόρη μου απλά περιμένει την αγκαλιά του μπαμπά ή της μαμάς της. Σήμερα ωστόσο είναι μια πολύ ιδιαίτερη μέρα για το κοριτσάκι μου. Σήμερα γιορτάζουμε τα πρώτα της γενέθλια. Και το πάρτι ξεκίνησε απο το πρωϊ. Τα δώρα των γονιών της, η τούρτα,τα χαμόγελα, φωνές, άναρθρες παιδικές κραυγές, ευτυχία, ηρεμία, ΜΑΓΕΙΑ. Λένε οι παλιότεροι…
ότι όσο αλήτη- με την καλή έννοια-είσαι με τις γυναίκες και αλάνι πρίν γίνεις πατέρας, τόσο χαζομπαμπάς γίνεσαι σαν δείς την κόρη μπροστά σου. Πιστέψτε με. Κάτι ξέρουν . Το σίγουρο είναι πώς η σχέση με την κόρη μου είναι σχέση έρωτα. Με τις φωνές, τις εντάσεις, τα γλυκόλογα, τα βλέμματα, τις ανάσες, τις επιθυμίες τα «θέλω» μας. Είναι αναζωογονητικό, να ξυπνάς το πρωϊ και να βλέπεις ένα πρόσωπο χαρούμενο να σε αγκαλιάζει και να προσπαθεί να πεί «Μπαμπα, ντα ντε , εϊ ντεϊ». Πιστέψτε με. Δεν παίζει ρόλο το τι λέει αλλα το πως σε κοιτάει . Άλλωστε η φύση έχει δώσει στις γυναίκες ένα χάρισμα. «Ότι θέλουν αν στο πούν δεν στο λένε με λόγια αλλά με τον τρόπο που σε κοιτούν». Και το Γουμενιδάκι το έχει πολύ έντονα αυτό το…χάρισμα.
Το παιδί σε ολοκληρώνει. Σε γεμίζει. Δοκιμάζει την υπομονή και τις αντιστάσεις σου. Σε κάνει πιό δυνατό. Πιο υπεύθυνο απέναντι της και απέναντι σε όλα. Οι εικόνες απο την πρωτη στιγμή που την βλέπεις στο μαιευτήριο και οι στιγμές μαζί της, όλο τον χρόνο που πέρασε έχουν περάσει στο μυαλό μου και είναι τόσο ζωντανές. Ο «σκληρός δίσκος» δε λέει να γεμίσει. Και δε θα γεμίσει. Η αγάπη που εισπράττεις απο το παιδί σου είναι το μεγαλύτερο δώρο. Είναι ανεπιτήδευτη, αθώα, καθαρή, ουσιαστική, ιδανική. Και αυτή η αγάπη σε γεμίζει σε συνδιασμό με ένα πρωτόγονο ένστικτο που με έκανε να αισθανθώ πραγματικός άντρας, σωστός πάτερ φαμίλιας! Και η αλήθεια είναι, ότι ώς νέος μπαμπας ποτέ δεν αισθάνθηκα ανασφάλης. Βλέπετε η μεγάλη διαφορά-14 χρόνια-με τον μικρό μου αδερφό και το μεγάλωμά του, οι παραστάσεις που είχα, η επαφή, τα κρατήματα με τον junior με έκαναν να νιώσω Βετεράνος. Και έχει σημασία να νιώθεις ασφάλεια εσύ καθώς παρόμοια αισθάνεται και το μωρό .
Δεν αισθανθηκα ούτε στιγμή αδέξιος ανίδεος «πρωτάκι» να σηκώσω το παιδί , να το ακουμπήσω να το ταϊσω να το αλλάξω. Δεν αισθάνθηκα να λυγίζω ούτε στιμή. Αυτό που νιώθω ωστόσο, τον τελευταίο καιρό είναι ένα βάρος. Μια υποχρέωση απέναντι της. Να της μεταφέρω όσα η ζωή, οι δικοί μου άνθρωποι, οι γυναίκες, οι φίλοι, οι παραστάσεις, τα ταξίδια, οι αμαρτίες μου, οι στιγμές της δικής μου ζωής μου χάρισαν. Επιθυμώ και ελπίζω με αυτό τον τρόπο να την κάνω δυνατή και μαγκάκι. Τα παιδιά μας τα μεγαλώνουμε, προσφέροντας αγάπη, αγωγή, διαπαιδαγώγηση, αρχές, αξίες, αλλά είναι ελέυθερα. Κι έτσι οφείλουμε να είμαστε όλοι ώς γονείς. Είναι τόσο μεγάλος ο όγκος πληροφοριών πιά που δεν δικαιολογείται η καταπίεση, ο περιορισμός, το ξύλο, η ανάγκη επιβεβαίωσης του αδηφάγου εγωϊσμού μας απέναντι στα παιδιά μας.
Το μόνο που θέλω είναι να μεγαλώσει με υγεία και να είναι τυχερό…Να ζεί έντονα στιγμές γιατί στην τελική τι είναι η ζωή μας; Στιγμές…
Χρόνια πολλά κοριτσάκι μου…