Σας είχα γράψει για το κορίτσι αυτό και την απόπειρά της να γράψει στο διαδύκτιο. Έτσι λοιπόν δειλά δειλά η Δούκισσα ξεκίνησε απο χθές και με εντυπωσίασε…ομολογώ…Το κορίτσι έγραψε για το μεσοπρόθεσμο…Εξωτερίκευσε σκέψεις κα ιεικόνες απ όσα έζησε στην Πλατεία Συντάγματος. Κι εγώ ένα έχω να πώ…Ποιός ακούει σήμερα τον Θανάση Κουμπαρούδη…Τι γράφει το κορίτσι;…
…Διαβάστε με προσοχή καθώς σας μεταφέρω λέξη πρός λέξη τις σκέψεις της Δούκισσας…
«Ξεφυλλίζω ένα παλιό τετράδιο.. Σκόρπιες λέξεις, παλιές ξεθωριασμένες σκέψεις, κρυφά όνειρα, κούφιες ψευδαισθήσεις, αμέτρητες σελίδες γεμάτο συναισθήματα, αναμνήσεις..Ναι, κάπως έτσι είναι το ημερολόγιό μου.. που ίσως να μην είναι τόσο ροζ όσο πολλοί μπορεί να πιστεύουν..
Θα μπορούσα σήμερα να ξεκινήσω γλυκά, παραμυθένια.. Κάπως έτσι..
«Αγαπημένο μου ημερολόγιο», ή «Μια φορά και έναν καιρό..» . Και όμως όχι.
Θα μπορούσα να ξεκινήσω πιο ρεαλιστικά , με κάποιες καινούριες λέξεις που μάθαμε όλοι μας τον τελευταίο καιρό .. «Κρίση, μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο». Ούτε πάλι.
Λέω να ξεκινήσω κάπως πιο ανθρώπινα, πιο αισιόδοξα.. Έτσι..
Κυριακή , 12 Ιουνίου, ώρα 8 το βράδυ. Σύνταγμα. 300.000 άνθρωποι. Ένας από αυτούς ήμουν και εγώ. Οι Έλληνες συσπειρώνονται , αγανακτούν και διαδηλώνουν ειρηνικά, περνώντας ένα μήνυμα σε όλους αυτούς που μας έφεραν σε αυτό το σημείο. Πολλοί λένε ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική.. Λένε ότι είναι πιο ουσιαστική, είναι κρίση αξιών. Συμφωνώ. Είμαι αισιόδοξη όμως. Ξυπνήσαμε και ενωθήκαμε. Μπορεί να μην δούμε να αλλάζει κάτι άμεσα, είμαι σίγουρη όμως ότι το μήνυμα ελήφθη!
Τετάρτη 29 Ιουνίου. Το μήνυμα δεν έφτασε τελικά στον προορισμό του. Τα αυτιά κλειστά, το ίδιο και τα μάτια.. Ίσως από τα δακρυγόνα. Θλίψη. Κλείνω τα μάτια και εγώ. Όχι απο τα δακρυγόνα. Απλά δεν θέλω να βλέπω. Θέλω να κρατήσω, εκείνες, τις οχι και τόσο παλιές, όμορφες εικόνες, που η Ελλάδα έγινε ξανά μια μεγάλη γειτονία. Μιά μεγάλη πλατεία..
Τότε που άντρες, γυναίκες, μωρά, έφηβοι, ακόμα και κάποιοι παππούδες και γιαγιάδες ήταν εκεί, ταλαιπωρημένοι, γεμάτοι όμως όρεξη και νεύρο, θέλοντας να δώσουν το παρών. Όλοι ήταν εκεί. Σίγουρα δεν έχω δει πιο πολύ κόσμο στη ζωή μου. Και μάλιστα, έτσι ήσυχο, ήρεμο, βγάζοντας την οργή με μια τόσο αντιφατική γαλήνη. Στα αυτιά μου επαναλαμβάνονται οι ίδιες κουβέντες, οι ίδιες λέξεις, τα ίδια συνθήματα («δεν πάμε διακοπές, δεν πάμε παραλία, θά ‘μαστε όλοι εδώ, κάθε μέρα στην πλατεία»), ο ήχος από τις κατσαρόλες , μωρουδίστικα κλάματα, παιδικά γέλια, ώριμες συζητήσεις κάποιων αντρών και γυναικών. ..
Δεν θα ξεχάσω τα λόγια μιας γιαγιάκας, που είχε έρθει ολομόναχη να διαμαρτυρηθεί, όταν την πλησίασα να την ρωτήσω αν χρειάζεται κάτι.
«Τι να χρειάζομαι τώρα εγώ κορίτσι μου? Η ζωή είναι για εσάς . Ήρθα εδώ για εσάς. .Η ζωή τρέχει .. και εμείς τι κάνουμε? Τη ζούμε σαν να είμαστε πρωταγωνιστές , ή καθόμαστε να την κοιτάμε που φεύγει , σαν απλοί θεατές..? Αυτό που ζούμε, κόρη μου, δεν είναι πρόβα τζενεράλε, αυτό είναι η ζωή μας.»
Τι να πω εγώ τώρα μετά από αυτό..? Πόσο βαθύ είναι το νόημα των λόγων της. Εκεί ήθελα να καταλήξω εξαρχής. Στο μήνυμα αυτής της γιαγιάκας.. Δεν είναι λίγες οι φορές που κρατάμε παθητική στάση. Και δεν θα το πάω σε εθνικό επίπεδο, αλλά σε προσωπικό. Γιατί αν το καλοσκεφτείς , ή μάλλον αν ένα γεγονός στη ζωή σου σε ταρακουνήσει και σε αναγκάσει να το καλοσκεφτείς , τότε καταλήγεις στο ότι ..μια ζωή την έχουμε! Ας μην την αφήσουμε να φύγει, ας μην τη ζούμε μηχανικά. Ας την ζήσουμε.. Με τις δυσκολίες, με τις χαρές, με όλα!
Γιατί όσα και να μας στερήσουν, όσα και να μας χαρίσουν, στο DNA το ελληνικό θα ΄ναι πάντα αποτυπωμένα η ανθρωπία και το χαμόγελο μας.. Γιατί έτσι είναι φτιαγμένος ο Έλληνας. Στα δύσκολα να καταθέτει την ψυχή του και στις καλές να την γλεντάει… »