Μανία μας πιάνει κάθε χρόνο με τα τούρκικά. Πέρυσι ήταν ο Ονούρ και η Σεχραζάτ και φέτος ο Εζέλ με την Εσάν. Τι κακό κι αυτό. Πώς το εξηγώ; Δε θέλει πολύ μυαλό. Όσο τα πράγματα γύρω μας δυσκολεύουν…ο κόσμος μένει περισσοτερο στο σπίτι…επιλἐγοντας να διασκεδάσει όσο πιο απλά και φτηνά γίνεται με αποτέλεσμα να βρίσκει καταφύγιο στο μαύρο κουτί. Μιζέρια κατάντια ή ανάγκη; Πραγματικότητα. Απο την άλλη τα στελέχη των καναλιών κόβουν απο παντού και επιλέγουν φτηνά προγράμματα-όπως τα Τουρκικα-και δένει το γλυκό…Ουδέν κακόν αμιγές καλού…
…καθώς μέσα απο τις τούρκικες σειρές μπορεί κανείς να δεί ιστορίες πάθους και την ίδια στιγμή να καταλάβει πόσο σημαντικές επενδύσεις κάνουν οι γείτονες σε σήριαλ με αντικείενο τον έρωτα τα πάθη και τα λάθη. Το ξέρω ότι ο Λάτσιος θα ξενερώσει σήμερα με το θέμα αυτό αλλά εγώ όφειλα να μοπιραστώ μαζί σας το τέλος…Δείτε λοιπόν πώς τελειωνει το ΕΖΕΛ αποκλειστικά εδώ…στο blog μας…