Όταν το πρωτοάκουσα…μου άρεσε…Μου έκανε πολύ ρομαντικό…Ίσως ιδανικό μέσα στον μικρόκοσμο των MME που ζούμε…Να τα παρατήσω όλα για έναν έρωτα…Και έλεγα…Ωραίο αλλά…Όνειρο…Αναφέρομαι στον Γιώργο Σεϊταρίδη και την Αποστολία Ζώη…Τα δύο παιδιά…έζησαν…
…τον έρωτα τους, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας στο Πήλιο, απ΄όπου κατάγεται η τραγουδίστρια. Η καθημερινότητα τους, μοιραζόταν ανάμεσα σε κηπουρική, κοντινές εκδρομές και ήσυχα βράδια στα τσιπουράδικα του Βόλου. Το τελευταίο διάστημα, βεβαίως έχουν αλλάξει πολλά…Η Αποστολία επέστρεψε στην Αθήνα όπως και ο Γιώργος…δεν είναι πια μαζί και οι εικόνες της κοινής τους ζωής ανήκουν πια στο παρελθόν. Συμπέρασμα; Τίποτε τελικά δεν διαρκεί για πάντα…ακόμη και το πιό όμορφο όνειρο…αλλά κι απο την άλλη σημασία έχει να το ζήσεις και να μη μένουν απωθημένα…Το αίσθημα του ανικανοποίητου είναι όπως ο αργός θάνατος. Στο θέμα μας τώρα. Η τραγουδίστρια αμα τη επιστροφή της στο κλεινόν άστυ προσπαθεί με νέο τραγούδι κομματάκι gothic εικόνα και με περίσσιο τσαμπουκά, καλλιτεχνικό πάντα…να επανέλθει στην πιάτσα και ο ηθοποιός κατεβαίνει με τους αγανακτισμένους στην πλατεία Συντάγματος…απλά ΑΓΝΩΡΙΣΤΟΣ.
Εκεί τον πετύχαμε. Με μακριά μαλλιά πιασμένα μουσάκι, πολύ διαφορετικό…χαλαρό, φορώντας γυαλιά ηλίου έδωσε το παρών στο κέντρο της Αθήνας μαζί με φίλες του…