Θέλω να ευχαριστήσω μέσα απο την καρδιά μου τους γιατρούς της Εντατικής μονάδας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης. Άνθρωποι καθημερινοί, οικογενειάρχες επιστήμονες. Οι δικοί μας θεοί για δύο μέρες. Άνθρωποι αλτρουϊστές που έδωσαν τα πάντα για να τον κρατήσουν. Εκείνος όμως τους έκλεινε το μάτι απο ψηλά. Και μπορεί η καρδιά του να λειτουργούσε μετά απο τρείς ανακοπές όμως όλα τα άλλα ζωτικά του όργανα είχαν τελείωσει…Όταν μου ανακοίνωσαν το ΤΕΛΟΣ, έβλεπα στα μάτια τους ένα γιατί…Μου αρκούσε…Η πρώτη αντίδραση μετά το άκουσμα της ειδήσης του χαμού του δικού μας ανθρώπου ήταν άρνηση. Μια αντίδραση απέναντι στον γεγονός του θάνατου, απορρίποντάς το ως μη αληθές. Με πιο απλά λόγια, δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε ότι έφυγε…και ο κύκλος του έκλεισε…
Θέλω να ευχαριστήσω όλους μου τους συναδέλφους και φίλους που σε αυτή την δύσκολη στιγμή ήταν εκεί. Δεν ήξερα, δε γνώριζα, δεν είχα ζήσει ξανά ποτέ κάτι τέτοιο. Δεν περίμενα ποτέ, πώς ένα τέτοιο τραγικό γεγονός θα με έφερνε κοντά σε ανθρώπους που είχα χάσει. Και τους είχα χάσει διότι η καθημερινότητα γεμάτη στρές και άγχος μας έχει κάνει μηχανές σε ένα σύστημα που άλλοι έστησαν. Δυστυχώς μέσα σε αυτό τον κύκλο απλά αναπνέουμε και δε ζούμε. Σας ευχαριστώ
Θέλω να ευχαριστήσω ακόμη και τους υπαλλήλους του ΙΚΑ Αλεξανδρούπολης. Τι κι αν ο αδερφός μου, όπως και πολλοί ακόμη με εντολή Υπουργού θα μπορούσε να βγάλει βιβλιάριο Υγείας και χωρίς ένσημα…εκείνοι δεν μπορούσαν να το θεωρήσουν διότι δεν είχαν πάρει τέτοια σχετική εντολή απο τα κεντρικά…Κράτος Μπουρδέλο στο οποίο δεν μπορείς ούτε να πεθάνεις…αλλά τι λέω. Το Μπουρδέλο έχει οργάνωση
Θέλω να ευχαριστήσω…θέλω να ευχαριστήσω…Να ευχαριστήσω…Είναι πολλά πάρα πολλά τα ευχαριστώ…
Θέλω να κλείσω με κάτι που μου είπε η Γιαγιά μου η Ευανθία στα 84 της χρόνια. Μια γυναίκα που έχει ζήσει τον Θάνατο ούσα αριστερή, αντάρτισσα στο Βουνό. Μια γυναίκα με κοφτερό μυαλό-σε κάθε άλλη περίπτωση ΤΣΑΟΥΣΑ- που διαβάζει καθημερινά. Και διαβάζει κορυφαίους συγγραφείς. Μου είπε λοιπόν. «Η ζωή είναι ένας κύκλος ο οποίος ξεκινάει από τη ανυπαρξία και καταλήγει και πάλι πίσω σε αυτήν. Ή, για να το θέσω όπως το είπε και ο Καζαντζάκης στην εισαγωγή της “Ασκητικής” του, “ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο και καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή. Και αυτή τη ζωή θα συνεχίσουμε να ζούμε…Μαζί με τον Δημήτρη…Διότι αυτός θα είναι πάντα δίπλα μας…
Απο αύριο επιστρέφω…χωρίς πολλά πολλά…Άλλωστε ότι ήταν να πω…το είπα απο εδώ…Και σας ευχαριστώ για τελευταία φορά όλους…