Μπορεί να αποφοίτησα το 1994 και από τότε να πέρασαν όχι μόνο αρκετά αλλά αρκετούτσικα (για να μην πω πολλά) χρόνια αλλά εγώ αισθάνομαι ότι μέχρι πρόπερσι… αγχωνόμουν για τα ωριαία τεστ. Πολλούς συμμαθητές μου είχα να τους δω από την Τρίτη λυκείου και όμως πριν λίγες ημέρες που συναντηθήκαμε ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα… Εκπληκτικό. Αν και μεταξύ μας είχαμε να βρεθούμε πολλά χρόνια ήταν να σαν να μιλούσαμε χθες στο τηλέφωνο και αρχίζαμε να ανταλλάσουμε τα νέα μας. Σε αυτό το σημείο πρέπει να πω ότι ο Σύλλογος Αποφοίτων του «Καλαμαρί» κάνει πολύ καλή δουλειά. Μπράβο κορίτσια που μας χαρίσατε αυτήν την ωραία βραδιά. Όσοι αποφοιτήσαμε από το 1989- 1995 συναντηθήκαμε στον «Ερωτικό Mare». Τα επιφωνήματα χαράς διαδεχόταν το ένα το άλλο. «Α, και εσύ εδώ», «πω, πω δεν άλλαξες καθόλου», «πως πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια» ήταν οι ατάκες που κυριάρχησαν στην βραδιά. Χάρηκα πολύ που εκεί ήταν και καθηγητές μας οι οποίοι δεν άλλαξαν καθόλου! Η επαφή με τη νεολαία φαίνεται ότι τους χαρίζει φρεσκάδα, δεν εξηγείται διαφορετικά. Ιδιαίτερα κεφάτη ήταν η ατμόσφαιρα στα παιδιά που αποφοίτησαν το 1992 καθώς φέτος συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια από τότε. Το πιο συγκινητικό, για μένα τουλάχιστον, ήταν που με τα παιδιά που μαλώναμε για μια ασήμαντη αφορμή, σκαρώναμε «μαμουνιές», πηγαίναμε χέρι- χέρι στα παιδικά πάρτι και περάσαμε απίστευτα ξέγνοιαστες στιγμές στην πενταήμερη, μιλούσαμε τώρα με περηφάνια και απίστευτη χαρά για τα παιδιά μας. Καμαρώναμε όλοι, ανταλλάσσαμε φωτογραφίες με τα μικρά μας μπαρμπαδάκια και δώσαμε την υπόσχεση ότι θα συναντηθούμε και πάλι σύντομα. Ελπίζω να μην μείνουμε μόνο στα λόγια.
0 Σχόλια
Υποβολή νέου σχολίου