Tώρα τελευταία έχει βρεθεί διαδικτυακά μία μεγάλη παλιά καλή παρέα. Τότε πριν αρχίσει καν το λάιφστάιλ που πέθανε, τότε που γνωριζόμασταν σα να ζούσαμε σε μία μικρή πολιτισμένη πόλη.. Δεν είχα ξεχάσει ποτέ τον Κωστή.. αλλά ανέβασαν τόσες φωτογραφίες του που ένιωσα πως μπήκα σε χρονομηχανή και πραγματικά ένιωσα την ανάγκη να γράψω για εκείνον και για άλλους κολλητούς και αγαπημένους φίλους που χάθηκαν πάρα πολύ νέοι και  πολύ άδοξα. Ανάμεσά τους δύο λατρεμένοι μου φίλοι και αδέλφια που αναστάτωναν την Αθήνα και τις Σπέτσες με τη λάμψη και τη ζεστασιά της εκρηκτικής και συγκλονιστικής τους προσωπικότητας. Να επιστρέψω όμως στον Κωστή Παρταλίδη – στις φωτό- που τον θυμάμαι από τα σχολικά χρόνια όταν εγώ τελείωνα το Κολλέγιο κι εκείνος φοιτούσε στη Σχολή Μωραίτη. Καταρχήν δε θα ξεχάσω ποτέ το πόσο ευγενικά με κοπλιμεντάριζε. Με αυτό το ζεστό παιχνιδιάρικο χαμόγελο και τον κολλητό του φίλο το Ρωμανό , ο Κωστής ήταν από τους πιο δημοφιλείς της γενιάς μου. Eπίσης ήταν ο πρώτο φίλος μας που έγινε dj. Η πρώτη του χρονιά ήταν στο Caprice – στις μεγάλες του δόξες στη Μύκονο- και τότε που δεν έμπαιναν ελληνικά τραγούδια ούτε για πλάκα, ο Κωστής τόλμησε να χώσει το «Θα μελαγχολήσω» της Καίτης Γαρμπή και «γκρεμίστηκε» η Βενετία. Ο Κωστής πάντα με χαμόγελο μας ανέβαζε τη διάθεση.Είχε λατρεία με τις μηχανές του. Με ένα γρήγορο και απότομο MTX-200 είχε ριψοκινδυνέψει σε ένα σχόλασμα αλλά το Ninja 900 που αγόρασε μετά αποδείχτηκε μοιραίο.  Ενα βράδυ στη γωνία της λεωφόρου Αμαλίας και Σουρή , επιστρέφοντας από το ΒuBus όπου έπαιζε μουσική, ο Κωστής σκοτώθηκε με τη μηχανή φετίχ του. Εχουμε χάσει πολλούς φίλους έτσι άδικα και δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ – μα ποτέ. Γι αυτό και θα επανέλθω…

Κάτω ο Κωστής με τους κολλητούς του Θεαγένη -Θένη- Ηλιάδη, Πέτρο Λουκάκο, Νικόλα Παπαδόπουλο και Βαγγέλη Ρασσιά.

(3 votes, average: 5,00 out of 5)

Loading...