Ειναι θλιβερό το προνόμιο που έχω. Κι αυτη τη φορά. Να γράφω και να μιλάω με ανθρώπους που εκτιμώ. Το παραμύθι της Νανάς τελείωσε, με το απότομο κόψιμο του νήματος της ζωής της. Ώρα 17.51 πρώτα λεπτά. Μόλις έχω διασταρώσει την είδηση του θανάτου της Νανάς και χτυπάει το τηλέφωνό μου. Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ο αδεςρφός της. Ο Φοίβος. Του απαντώ. » Έλα αγόρι μου. Πώς είσαι;» Για να πάρω την απάντηση «Νάσο πες μου σε παρακαλώ. Είναι αλήθεια όσα γράφεις;»
Σαστίζω. Κολλάω. Δεν ξέρω τι να του πώ. «Πες μου Νάσο είναι αλήθεια;» Και του λέω χωρίς να νιώθω τίποτε εκείνη την στιγμή την αλήθεια «Ναί. Δυστυχώς η Νανά έφυγε». ακούω έναν θόρυβο σα να έπεσε το τηκλέφωνο απο τα χέρια του. Φωνάζω το όνομά του. Δεν παίρνω απάντηση. Δευτερόλεπτα μετά το τηλέφωνο κλείνει. Τραγωδία. Πόνος.
Κουράγιο αδερφέ. Ξέρω πολύ καλά πώς νιώθεις… έχω ζήσει τα ίδια στο πρόσφατο παρελθόν. Δύναμη έχεις και πρέπει… οφείλεις να την δείξεις και να αγκαλιάσεις με αυτην τους γονείς σας. Η Νανά δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ…