Ο πόνος της μάνας είνα ιερός. Και η ευθύνη της μεγάλη. Αλλά κάπου εκεί στην εξίσωση μιας οικογένειας υπάρχει και ένας αφανής ήρωας. Έχετε αναρωτηθεί εσείς που σήμερα διαβάζετε το συγκεκριμένο κομμάτι και πιθανόν να βλέπετε όλα τα παιδιά σας στο σπίτι και να χαίρεστε που ένας νέος χρόνος ξεκινάει στην ζωή σας… τον πόνο του πατέρα;
Τι σημαίνει πατέρας; Μόνο όταν γίνεις καταλαβαινεις. Και την αγάπη αυτή που έχει ο πατέρας στα παιδιά του δεν μπορεί κανείς να την κρίνει. Ο Σταύρος Παντελίδης απο την ημέρα που άκουσε το κακό μαντάτο «χάθηκε». Το πεπρωμένο, η κακιά στιγμή, όλα συνετέλεσαν ο μπαμπας αυτός να μην έχει δίπλα του εδώ και έντεκα μήνες τον πρωτότοκό του.
Κλεισμένος στον εαυτό του ο «ήρωας» του Παντελή στα παιδιά χρόνια του, α[πομακρυσμένςο απο τις παλιές παρέες λέει και ξαναλέει σε φίλους και συγγενείς που τον πλησιάζουν για να του δώσουν κουράγιο πώς «Την απώλεια της παλεύεις… την αδικιά δεν μπορώ να την χωνέψω. Δεν θα ησυχάσω μέχρι να δικαιωθεί η ψυχή του παιδιού μου και να πληρώσουν όλοι αυτοί που τον έφεραν σε αυτό το σημείο».
Και μετα σιωπή και σεβασμός… είναι πατέρας και μάλιστα πονεμενος…