Πίσω απο αυτό το διαρκές αληθινό χαμόγελο, το παιδί αυτό έκρυωε μια συγκλονιστική ιστορία ζωής. Μια οικογενειακή τραγωδία που ολοκληρώθηκε με την φυγή του. Για 40 χρόνια επέλεξε ο Θεός να είναι ανάμεσα μας. Και πλεόν τον πήρε στην αγκαλιά του. Δεν μπορώ να γράψω πολλά. Δυσκολεύομαι. Ειλικρινά το κεφάλι μου έχει παγώσει. Τα δάχτυλά μου κάνουν συνεχώς λάθη στο πληκτρολόγιο. Δεν είναι καθόλου εύκολο να γράφεις για θανάτους. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ανθρώπους που γνώριζες χρόνια εκτιμούσες και αγαπούσες.
Ο Λάμπρος ήταν ένα εξαιρετικό παιδί. Με πατέρα στρατιωτικό, τον κυρ Βαγγέλη και με μια μάνα την Χρυσούλα, που στεκόταν βράχοι στις επιλογές του. Ακόμη και σε αυτην να παντρευτεί νωρίς. Στα 25 του. Και ν΄αποκτήσει τον γιό του τον Άγγελό. Ένα παλικάρι που σε λίγες ώρες θα ξεκινούσε στην πρώτη Γυμνασίου. Χωρισμένος απο την πρώτη γυναίκα του ο Λάμπρος δεν ξέχασε ποτέ το παιδί του. Ήταν πάντα η πρώτη προτεραιότητά του. Ο Άγγελος το ρεπορτάζ και ο σκύλος του. Ο Φιντέλ.
Γνωρίστηκα μαζί του στο πεζοδρόμιο. Εκεί σε κάποιο απο τα θέματα επικαιρότητας πρίν απο δεκαπέντε χρόνια, βιώσαμε μαζί την αγωνία, το τρέξιμο την πίεση. Και στο τέλος πάντα μου έλεγε» Δεν έχεις ανάγκη εσύ ρε Νάσο. Είσαι πολυεργαλείο».
Ήταν ένα παιδί που έχασε και τους δυο γονείς του μέσα σε δυο χρόνια απο καρκίνο. Πρώτα η μάνα του και δυο χρόνια μετά ο μπαμπάς. Αλλά εκείνος εκεί. Σκύλος. Ότι ήθελε ο γιός του. Δούλευε συνέχεια, δεν βαριόταν ποτέ. Ζούσε για την δουλειά και την μηχανή του. Αυτή που καβάλησε για το τελευταίο ταξίδι του. Το ταξίδι που τον φέρνει πλεόν κοντά στους γονείς του.
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Δεν μπορώ να γράψω κάτι άλλο. Πονάει η ψυχή μου. «Ρε μαλάκα Λάμπρο… δεν πρόλαβα να σε ευχαριστήσω για προχθές. Ξέρεις εσύ… Καλή αντάμωση ρε αλάνι. Το ξέρω ότι θα μας βλέπεις όλους απο ψηλά και θα μας κράζεις… αλλά πάντα με χαμόγελο. Θα μου λείψεις…»