Λίγο καιρό πρίν πριν φύγει από τη ζωή, μοιράστηκε σκέψεις, έκανε εξομολογήσεις… το χε η μοίρα του… διαβάστε ένα απόσπασμα του άτυχου Ανδρέα Σιδέρη που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή στα 35 του.«Θυμάμαι την μητέρα μου να με σκεπάζει με αγάπη και φροντίδα, δίνοντας μου πάντα ένα γλυκό φιλί για καληνύχτα, κάποιες φορές καθόταν λίγα λεπτά για να συμμαζέψει το δωμάτιο μου, εγώ ο πονηρός έκλεινα αμέσως τα μάτια μου για να την κάνω να φύγει ακόμα πιο γρήγορα, μιας και φοβόταν μην με ξυπνήσει από την φασαρία που δημιουργούσε καθώς τακτοποιούσε . Πάντα έπιανε αυτό το κόλπο, την άκουγα να μονολογεί στον εαυτό της «Έλα μωρέ δεν χάθηκε κι ο κόσμος θα τα κάνω αύριο με την ησυχία μου, μην ξυπνήσει και το παιδί από την φασαρία» Έκλεινε σιγά σιγά την πόρτα του δωματίου μου, και την άκουγα να τους λέει επιτακτικά, «Κάντε ησυχία το παιδί κοιμήθηκε» Αχ πόσο άσχημα ένιωθα που την κορόιδευα, ήθελα να φωνάξω δυνατά «Μαμά μόλις ξύπνησα, αλλά σας παρακαλώ κάντε ησυχία, θέλω να ονειρευτώ με τα μάτια ανοιχτά». Δεν ήθελα να πάει χαμένο ούτε ένα δευτερόλεπτο, ξεκινούσα αμέσως το ταξίδι στον κόσμο τον ονείρων μου. Τι τέλεια που ήταν! Ένας κόσμος πλασμένος όπως τον ήθελα, λαμπερός ,γεμάτος από χρώματα και αγάπη. Η πιο ωραία σκηνή ήταν όταν βράδιαζε, μην σας φάνει περίεργο, αλλά στον δικό μου κόσμο, ο ουρανός είναι γεμάτος από αστέρια κάθε βράδυ, όχι δεν είναι σαν αυτά τα αστέρια που γνωρίζεται, τα δικά μου αστέρια είναι τόσο λαμπερά που δεν χρειάζεται να ανάβεις φώτα, σε οδηγούν από μόνα τους, σε κάνουν να βρεις τον δρόμο σου θέλεις δεν θέλεις, φυσικά και δεν έχουν το γνωστό σχήμα, είναι χαμόγελα!! Όταν φτάνει η ώρα για να ξημερώσει, ενώνονται και δημιουργούν έναν τεράστιο και όμορφο ήλιο που σου φωνάζει: Καλημέρα!! Ξύπνα!! Ήρθε η ώρα για να ζήσεις!! Ακούστηκα; Ξαφνικά ακούω το ξυπνητήρι να τρυπά τα αυτιά μου, δεν θέλω να ξυπνήσω! Μετά από λίγα λεπτά, σηκώνομαι από το κρεβάτι και υποσυνείδητα, τρέχω στον καθρέφτη που έχω στην κρεβατοκάμαρα. Είναι απίστευτο, στο πρόσωπο μου είναι σχηματισμένο ένα τεράστιο χαμόγελο. Έχω καιρό να με δω έτσι! Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου αναρωτιέμαι: Πόσο χρονών είμαι; Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έρχομαι στην πραγματικότητα: Ανδρέα σήμερα γίνεσαι τριάντα σήκω να πας στην δουλειά θα αργήσεις. Δεν σας κρύβω ότι για μια στιγμή απογοητεύτηκα, αλλά ευτυχώς πάντα σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, σαν από μηχανής θεός, πετιέται η φωνή από το παιδάκι που έχω κρυμμένο μέσα μου, και το προσέχω σαν τα μάτια μου και μου λέει: «Αντρίκο καλημέρα! Η ζωή και τα όνειρα σου σε περιμένουν» Ακόμα κι αν τριαντάρισα συνεχίζω να πιστεύω το ίδιο πράγμα που πίστευα και σαν παιδί, ότι την ζωή μας την φτιάχνουμε εμείς, αρκεί να μην χάσουμε ποτέ την παιδική μας αθωότητα και να μην αφήσουμε το παιδάκι που έχουμε μέσα μας να κοιμηθεί.
Ανδρέας Σιδέρης