Οφείλει πολλά στην γιαγιά της. Η Ζωή μια γυναίκα αλέγκρα και μαγκιόρα φρόντισε να μεταλαμπαδεύσει όλη την αγάπη και την τρέλα που είχε για την ζωή στην εγγόνα της η οποία απο μικρή ηλικία έζησε την φρίκη της απώλειας του πατέρα της. Γιατί κακά τα ψέμματα. Η σχέση μπαμπά-κόρης είναι ισχυρή. Ίσως η πιο ισχυρή σχέση στη ζωή…
Η Ζένια βιώνει την απώλεια της γιαγιάς της με την σιωπή. Απο μικρό παιδί άλλωστε δεν ήταν ποτέ εκδηλωτική. Ήταν και ειναι πολύ τρυφερή, μαγκάκι, πολλές φορές απόλυτη στα πιστεύω της αλλά δύσκολα εκδηλώνει συνασθήματα. Ακόμη κι αυτά του πόνου. Βλέπετε απο παιδί υποχρεώθηκε να σκληρύνει. Καταλυτικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα της έπαιξε και η μητέρα της, η οποία πέρασε απο την «παραμύθα» και πλεόν προστατεύει το παιδί της όσο ποτέ άλλοτε.
Η γιαγιά της όμως ήταν κάτι άλλο για την Ζένια. Ήταν η «θεά» της. Ήταν το στήριγμά της. Ήταν αυτή που της έμαθε πολλά μυστικά για την ζωή. Ήταν αυτή που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα της… Αυτή που κινούσε τα νήματα. Η δυναμική Ζωή που ήταν συνάμα και η γιαγιά στην οποία κατέφευγε κάθε φορά που είχε συγκρούσεις με την μαμά της Μάρθα.
Κι αυτη τη Ζωή τιμά καθημερινά η Ζένια. Καθε μέρα είναι εκεί. Όχι με άλλους μαζί. Μόνη της. Ποτίζει τα λουλούδια… καθαρίζει τον τάφο της… πενθεί με τον τρόπο της…Μένει τα βράδια εκεί και της μιλάει.
Η Ζένια ζεί μια δεύτερη μεγάλη απώλεια… μόνο που αυτη τη φορά είναι αρκετά μεγάλη για να καταλάβει την αξία της…Μια αξία που δεν αποτιμάται με τιμοκαταλόγους… επιτυχίες φώτα κάμερες και σταριλίκια… αλλά με ένα κόστος συναισθηματικό που καλείται να διαχειριστεί…