Είναι φορές που μετανιώνω για τις χιλιάδες ώρες που έχω αφιερώσει στη δουλειά αυτη τα τελευταία 25 σχεδόν χρόνια. Ώρες πιεστικές. Ωρες δημιουργικές, ώρες κενές… ώρες ουσιαστικές. Μετανιώνω; Ίσως. Όμως οφείλω να μοιραστώ μαζί σας και κάτι εξίσου σημαντικό. Πώς μέσα απο την δουλεια μου έμαθα να μην βαριέμαι ποτέ. Να ζώ όλα τα συναισθήματα στο τέρμα.
Να βλέπω ανθρώπους να χάνονται μπροστά μου, άλλους εθισμένους, άλλους χαρούμενους… άλλους απογοητευμένους. Κατα έναν τρόπο έχω ζήσει πολλές ζωές μέσα απο τις ζωές τους.
Η δουλεια αυτή σε κάνει αναίσθητο, παρά τα πλούσια συναισθήματα που βιώνεις. Και μπορεί να ακοιύγεται ή και να διαβάζεται αντιφατικό αλλά είναι έτσι.
Τη μια μέρα γράφεις για έναν πατέρα που βίαζε μαζί με τον Παππού την κόρη του και την αμέσως επόμενη στιγμή μαγεύεσαι απο το βλέμμα της Αναστασίας. Της Γιαγιάς που δεν είναι απλά δυο φορές μαμά. Αλλά είναι η κλασική Ελληνίδα μάνα που τολμά να ρισκάρει ότι πολυτιμότερο έχει για το παιδί της. Την ζωή της.
Και το κάνει γνωρίζοντας τους κινδύνους. Είναι 67 ετών και δέχεται να γίνει παρένθετη μητέρα για την κόρη της. Μια κόρη που παρά τις προσπάθειες δεν μπορεί ν΄αποκτήσει παιδιά.
Και σε μια εποχή που οι ήρωες είναι είδη υπο εξαφάνιση μια γυναίκα έρχεται απο το πουθενά και χαρίζει απλά μαθήματα ανθρωπιάς…Μαθήματα που τόσο λείπουν στις μέρες μας. Για μένα η γυναίκα αυτή είναι μια ηρωϊδα. Μακριά απο βερμπαλισμούς και υπερβολές γιατρών που κοίταξαν, πλασάροντας το σωστό προφίλ τους στην κάμερα να πάρουν λίγο απο την δημοσιότητά του θέματος.
Δεν διαφωνώ. Και οι γιατροί έκαναν αυτό που έπρεπε… Αλλά στο θέμα αυτό οι λειτουργοί του Ιπποκράτη φαντάζουν τόσο «μικροί» απέναντι στο θαύμα και στην δύναμη της γιαγιάς να γίνει μάνα για το παιδί του παιδιού της.
Είσαι ηρωϊδα…Αναστασία… Και γυναίκες σαν κι εσένα λείπουν πολύ απο την Ελλάδα του 2016.
Σ ευχαριστώ που υπάρχεις… να σας ζήσει το μικρό… να είναι τυχερο…