Είναι πολλά τα μηνύματα και άλλα τόσα τα e-mails που δέχομαι σχεδόν καθημερινά απο φίλους και θαυμαστές-θαυμάστριες του Παντελή Παντελίδη. Πολλά είναι υπερβολικά, άλλα απλά λόγια αγάπης και άλλα σκέψεις που μπαίνουν σε ένα ηλεκτρονικό χαρτί και με αγγίζουν. Ένα απο αυτά ήταν και της Μαρίας οποία δεν επιθυμεί να μοιραστώ μαζί σας το επίθετό της παρα μόνο αυτά που έγραψε.
Τι γράφει; «Λενε, πως η αληθεια της ψυχης ενος ανθρωπου φωναζει στο βλεμμα του….Λενε, πως αν θελεις να μαθεις τον αλλον πρεπει απλα να βουτηξεις στα ματια του ( εγω τουλαχιστον αυτο κανω) και να διαβασεις αυτο που οντως ειναι και οχι αυτο που λεει πως ειναι… Λενε, πως οι καλοι και οι οντως ανθρωποι, φερουν μια ανεξειγητη, ιδιαιτερη και ανεπειτηδευτη ομορφια στο βλεμμα τους, διχως προσπαθεια, διχως μασκες, διχως μακιγιαζ…Ακοπα, σιωπηλα, ταπεινα και για παντα ειναι ωραιοι….Δεν χρειαζεται να στο πουν, δεν χρειαζεται να προβληθουν, να αυτοπροωθηθουν, να φωναξουν οπως οι αλλοι… Αυτοι οι αλλοι, λεω, και στην κιβδηλη ψυχη τους λιγοι ειναι απλα στρεβλα απεικασματα του ανθρωπου, διχως ψυχη, διχως αξια και τιμη. ΕΣΥ, λεω πως διαφερεις, εσυ εισαι καλος, πολυ καλος γι αυτον τον κοσμο, εσυ εισαι σπουδαιος!!! Σπουδαιος αντρας, σπουδαιος ανθρωπος, σπουδαια ψυχη!! Αυτο το τοσο απλο και συναμα το πιο δυσκολο και πολυτιμο εισαι….Γι αυτο ο κοσμος σε ξεχωρισε, γι αυτο σε αγαπησε, ακομη σ αγαπαει και θα σ αγαπαει…. Γι αυτο σε λατρεψε και ακομη σε λατρευει αστερι μου..Ποτε δεν θα σβησεις…Το μερος που τωρα κοιμασαι ειναι πιο γεματο απο ποτε με λουλουδια και λογια αγαπης..Και τωρα λεω, οσο παραξενο και αν ακουγεται σε καποιους- λιγους, πως σ αγαπαω πολυ περισοτερο απο φιλους δηθεν και λοιπους που ειχα, ισως και συνεχιζω να εχω διπλα μου, οχι ομως μεσα στην καρδια μου..( Και αυτη ειναι η απαντηση μου στους εχοντες καρδια λιγη και μαλλον ρηχη που κρινουν την στηριξη μου στην ψυχη σου… μαλλον θα τους τρομαζει η θεληση καποιου να στηριζει καποιον αλλον διχως κερδος ,μαλλον αυτοι οι λιγοι, χτιζουν την ζωη τους στο πλαισιο δουναι- λαβειν, για γελια δηλαδη, που θα ελεγες και εσυ)…. Λεω, πως σ αγαπαω σαν αδερφο μου, σαν φιλο μου, σαν οικογενεια μου!! Απο την πρωτη στιγμη σε ξεχωρισα γιατι εσυ σιγουρα θα καταλαβαινες….Οταν τραγουδουσες πρωτα τραγουδουσε η ψυχη σου, μετα ο Παντελης και τελευταιος και καταιδρωμενος ο Παντελιδης και ολα αυτα, χωρις ποτε να παψεις να εισαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!! Λεω και σου υποσχομαι πως παντα θα μιλαω για εσενα, γιατι εσυ δεν θα ξεχαστεις, δεν αξιζεις να χαθεις στν αναμνηση, γιατι εσυ παντα θα οριζεις την μνημη αγγελε μου!! Ενας αγγελος επι της γης ησουν που βιαστηκες ( καποιοι- λιγοι- ανοητοι, σε εκαναν να φυγεις και τωρα τρεχουν να τα μαζεψουν) να αποκτησεις την δικη σου θεση στον παραδεισο…Αν ψαχνεις τροπο να γυρισεις, ελα γρηγορα γιατι η ψυχουλα σου λειπει, μας λειπει….Εγω ειμαι εδω και περιμενω να γυρισεις, μου εμαθες πολλα. Ακομη μου μαθαινεις και γι αυτο δακρυσμενα οταν κοιταω τον ουρανο, σιωπηλα σ ευχαριστω, ξερεις εσυ…Να προσεχεις εκει ψηλα, τραγουδα δυνατα Παντελο μου να σ ακουμε, δακρυα χαρας και μονο να εχεις για μαξιλαρι…. Και να θυμασαι αν και το ξερεις, πως σταθερα, δυνατα και παντοτινα σ αγαπαω και θα σ αγαπαω απο την καρδια μου ως και τον ουρανο Παντελη μου…. Παραληπτης: η διαμαντενια ψυχουλα σου