Είπα σήμερα μέρα που είναι… να μην γράψω ρεπορτάζ για τον Παντελή Παντελίδη. Το νέο τραγούδι το μνημόσυνο την μάνα, το δικαστήριο τον Εισαγγελέα τους εμπλεκόμενους. Είπα να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις που έρχονται και φεύγουν απο το μυαλό μου εδω και έναν χρόνο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας καλλιτέχνης φεύγει νωρίς και ο θάνατος του συνεχίζει και «γράφει Ιστορία». Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για έναν πολύ δημιουργικό και απλό άνθρωπο. Ένα καλλιτεχνικό είδωλο που έκανε πραγματικότητα τα όνειρα και τις ελπίδες όλων των νέων ανθρώπων που ασχολούνται με τη μουσική. Ένα παιδί που έζησε τα πάντα πολύ απότομα, ενα παιδί που ο Θεός του τα έδωσε όλα πολύ γρήγορα και του τα πήρε… απότομα.
Ήταν της «ζωής του το γραμμένο». Ήταν ο Παντελής Παντελίδης.
Σήμερα είναι μέρα μνήμης. Δεν είναι μέρα μιζέριας… δεν είναι μέρα κόντρας. Δεν είναι μέρα αντιδικίας. Είναι μια μέρα που αποφάσισα να ανατρέξω στις «καθαρές» σελίδες της ζωής του Παντελή. Αυτές που τον έκαναν στη μνήμη του κόσμου απο ένα απλό καλλιτεχνικό είδωλο σε μύθο. Και αυτόν τον μύθο θα σκιαγραφήσουμε. Τον μύθο ενός απλού λαϊκου παιδιού, με μεγάλο ταλέντο. Τόσο στο γράψιμο και στη μουσική αλλά και στις αδυναμίες.
Ο Παντελής λάτρευε τις αδυναμίες του. Κάποιοι λένε ότι τελικά ήταν αυτές οι αδυναμίες που τον οδήγησαν να «πίνει πλεόν απο εκεί ψηλά για όλους εμάς». Θα διαφωνησω. Δεν ήταν οι αδυναμίες, όπως κάποιοι ντεμέκ φίλοι βγαίνουν γράφουν και λένε ότι είχε.
Ήταν η αγαθοσύνη του. Ήταν η έλλειψη εμπειρίας να διαχειριστεί, όλο αυτό που συνέβαινε γύρω του. Τι; Μα να ασχολείται όλος ο κόσμος μαζί του, να αναγνωρίζει την απιτυχία του, να κάνει δικά του τα τραγούδια του.
Άλλοι καλλιτέχνες παλεύουν γι΄αυτό δεκαετίες και εκείνος το απολάμβανε πρίν «ακόμα γίνει».
Δεν είναι εύκολο για ένα παιδί με αθλητική και στρατιωτική πειθαρχία, ένα παιδί με πρόγραμμα και ήθος να διαχειριστεί την αναγνωρισιμότητα. Και το ποτό; Τι ήταν το ποτό; Ήταν το χάσιμό του. Η προστασία του.
Προφανώς και έπινε. Προφανώς και εκείνη την μοιραία βραδιά είχε πιεί και φάνηκε. Όμως κανείς δεν μπορεί να λερώσει αυτό που πρέσβευε, τα χρόνια που έζησε απο μια αδυναμία του. Προφανώς ακόμη και με τον θάνατο του έστειλε ένα μήνυμα σε όλους. Πώς το αλκοόλ σκοτώνει. Είτε αν είσαι εσύ στο τιμόνι είτε αν είσαι μέσα σε αυτοκίνητο μεθυσμένος.
Προφανώς και έκανε πολλά λάθη. Όπως όλοι μας. Προφανώς και με έβρισκε όσο ήταν στη ζωή απέναντι του. Να του κάνω σκληρή και πολλές φορές αιχμηρή κριτική. Δεν μετανιώνω. Είναι η δουλειά μου.
Αλλά είναι άλλο η αμεροληψία ενός δημοσιογράφου που γράφει αλήθειες και πολύ διαφορετικό το καθεστώς μια ιδιότυπης ομηρίας μέσα στο οποίο προσπαθούσε ο ίδιος ο καλλιτέχνης να αναπνεύσει. Όπως ο πνιγμένος όταν νιωθει ότι χάνεται μαζί με το ναύγαγιο που τον τραβάει στον βυθό και νευρικά προσπαθεί να κρατηθεί στην επιφάνεια.
Ο Παντελής γλέντησε πολύ κόσμο όσο ήταν στις πίστες… αλλά πιστέψτε με τον «γλέντησαν» και πολλοί. Εκείνος έδινε την ψυχή του… την αθωα και παιδική ψυχή του και εκείνοι με υστεροβουλία ρούφαγαν το μεδούλι μιας κότας με χρυσά αυγά.
Σε μια εποχή που η πείνα των ψυχών, η αλαζονεία και η έπαρση της τρύπιας τσέπης, βασίλευε στην πιάτσα, ήρθε ένα παιδί να μας δείξει πώς υπάρχουν ακόμη άντρες που γεννήθηκαν άρχοντες…
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε ξανά όλοι ζητούν να μάθουν την αλήθεια. Χωρίς κωλοτούμπες. Όποια κι αν είναι αυτη. Και ρόλο σε αυτό θα παίξει η δικαιοσύνη. Μια δικαιοσύνη αμερόληπτη, καθαρή και διάφανη. Όπως ήταν η ψυχή του Παντελή…
Μια ψυχή που θα αναπαυτεί ΜΟΝΟ όταν όλοι μάθουν την αλήθεια… και κυρίως οι γονείς και τα αδέρφια του…
Αρβάλα αλάνι… ήρθες τα γάμησες όλα και έφυγες…